ისევ ეს თვალები რომლებიც ასე მიმზერენ, რომლებიც სულში მიძვრებიან, აქედან გაქცევა მინდა, მაგრამ ჩემს თავს ამის უფლებას ვერ მივცემ არ შემიძლია უბრალოდ დავაიგნორო ის, ამიტომ მეც მის მზერას ვპასუხობ და გამომწვევად ვუყურებ და მის კითხვას ვაიგნორებ
ახლა გამახსენდა გოგონა რომელიც სახლის კართან იდგა და მე მიღიმოდა მისი კარამელისფერი თვალებით შემომციცინებდა, ნუთუ ზეინი მისი ძმაა, მაგრამ ის ასეთი პიროვნება არ ჩანს, მისი სახე არაფრისთქმელია, მისი თვალები არ ციმციმებენ როგორიც გოგონასი, უბრალოდ ეს ორი ადამიანი ერთმანეთისგან განსხვავებული პოროვნებები იყვნენ, რომლებიც ასევე განსხვავებული ცხოვრებით ცხოვრობდნენ
ნუთუ ის...
- არა, ამაზე აღარ იფიქრო - ვეუბნები ჩემს თავს და ზეინს მზერას ვაშორებს რასაც მასზე ვერ ვიტყვი ფეხზე ვდგები და ბრბოს ვუერთდები, სხეულზე უხილავი ძალები მოქმედებენ და აკონტროლებენ, რის უფლებასაც ვაძლევ და მთელ ჩემს გონებას ვთიშავ თვალებს ვხუჭავ და ყველაფერს ვწყდები, დროში ვარ დაკარგული და სივრცეში ვარ გაჭედილი, არაფერს ვაქცევ ყურადღებას იმას რომ გამომწვევად ვცეკვავ, რომ ყველა ბიჭის თუ კაცის თვალი ჩემზეა ყველაფერი ,,მკიდია" მაგრამ ყოველ სიამოვნებას რაღაც შლის, ჩემი კი ზეინი აღმოჩნდა რომელმაც ჩემი სხეული მისზე მიიკრო და ხელებს დაუკითხავად დაასრიალებდა
- შენი აზრით რას აკეთებ? - ვეუბნები და ხელებს მის ყელს ვხვევ და უფრო ახლოს ვიწევი არც მე ვიცი ჩემი ქცევების მიზეზი
- მინდა რომ პრობლემები მოგაშორო მეტი არაფერი - მეუბნება და მის სახეზე ღიმილს იკრავს რომელიც ასეთი ყალბია როგორც ჩანს მართლა ნერვიულობდა ოჯახზე რომელიც ასე მოვიხსენიე, აქ დარჩენა აღარ მინდოდა, არ მინდოდა მის გვერდით დარჩენა და საკითარი თავის კიდევ ერთხელ შეძულება ამიტომ მასთან ახლოს ვიწევი დაყურში ჩავჩურჩულებ
- შეგიძლია აქედან წამიყვანო - გაკვირვებული შემყურებს, შემდეგ კი უხმოდ თავს მიქნევს, ხელს მკიდებს, ბრბოს არღვევს და ბავშვებთან მიდის იქ კი მხოლოდ კლერი გვხდება
- კლერ მე და ზეინი მივდივართ - ის კი კითხვისნიშნით მიყურებს - მოგიყვები - თავს მიქნევს, მე და ზეინი კი გარეთ გავდივართ, უფრო ვცდილობთ რომ გავიდეთ გარეთ გასვლისთანავე ფილტვებს ჟანგბადით ვივსებ და ღრმად ჩავისუნთქავ იმ ჰაერს რომელიც ყველაფრის განეიტრალებაში მეხმარება
- კარაგდ ხარ? - მისი პირიდან წამოსული კითხვამ დამაბრუნა მიწაზე მას შევხედე და მხოლოდ თავი დავუქნიე იმედია მალე მოვშორდებით აქაურობას მანქნისჯენ მიმითითებს მეც მისკენ ვიწევი და ახლა დავინახე ის მანქანა რომელიც ჩემი სამუშაო შენობის წინ იდგა კითხვა აღარ დამისვამს, ვიცოდი ახლა არც ერთს არ გვქონდა იმის თავი რომ ეს უაზრო საუბარი დაგვეწყო ამიტომ ხმა აღარ ამოვიღე მანქანაში ჩავჯექით მისამართი ვუკარნახე და სახლის გზას დავადექით
YOU ARE READING
MENTALIST
Actionროდესაც ცხოვრების მსხვერპლი ხვდები, როდესაც ცხოვრების აზრს კარგავ, როდესაც ფეხზე დგახარ მაგრამ მკვდარი ხარ. ღირს რომ იცოცხლო???
