მთელ ოთახში სუჩუმე სუფევდა. ხმას ვერავინ იღებდა და ერთ მხარეს იხედებოდნენ. ორი ადამიანის მზერა ერთის სხეულზე იყო. ახლახანს მე ჩემს ცხოვრებში პირველად იარაღი გამოვიყენე და ჩემს უდიდეს მტერს ვესროლე. ჩეისი მისივე სხეულზე არსებულ დაჭრილ არეს უყურებდა, რომელზეც სისხლის წითელი ფერი ყველაფერს ფარავდა. ჰეილიმ მისგან ფრთხილი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ
- ვაუუუ ამას არ ველოდი
ამბობს ჩეისი ისე რომ მისი სახიდან ენთუზიაზმი და ღიმილი არ ქრება
- ნამდვილად არ ველოდი შენს ასეთ ამპლუაში ნახვას
- არც მე, მაგრამ რა ვთქვა ეს ცხოვრებაა
- შენი დამოკიდებულება ცხოვრებაზე ყოველთვის მომწონდა, შენი შეურყეველი ხასიათი მომწონდა, შენი წარმოთქმული თითოეული სიტყვა მომწონდა, განა ეს სიყვარული არ არის - მეკითხება შედარებით მშვიდი ხმით
მის თვალებშიც იგრძნობოდა ის წუხილი რასაც ახლა მისი სიტყვები წარმოთქვამდა
- კარგი მოთამაშე ხარ, უნდა გაწყენინო და გითხრა რომ ნიანგის ცრემლები ჩემზე არ მოქმედებს - ვეუბნები ამ ყველაფერს ღიმილის დართვით
- მე მიწოდებ სასტიკს, როდესაც ამ დროს თვითონ ხარ
მისმა ამ სიტყვებმა დამაბნია ჩემი დამოკიდებულება მათდამი შეარყია. ის მართალი იყო, ახლა შეშლილი ფსიქოპატივიდ ვიქცეოდი
- მე მერე არ მითვამს არვარ მეთქი ჩემს თავს მაინც არ ვთმობდი - საკუთარი თავი არავისზე კარგი არ მგონია, ამიტომ ჩემი ეგოთი ნუ ცდილობ რომ დამაბნიო, ეს შეუძლებელია ვეუბნები და იარაღს ხელს ვუჭერ
JE LEEST
MENTALIST
Actieროდესაც ცხოვრების მსხვერპლი ხვდები, როდესაც ცხოვრების აზრს კარგავ, როდესაც ფეხზე დგახარ მაგრამ მკვდარი ხარ. ღირს რომ იცოცხლო???
