schadenfreude || cembar

7

Telefonu kapatsam bile hala olayın etkisinden çıkamamıştım, ellerim titriyordu.Aslında umrumda olup canımı sıkması gereken şey belki şu an Cemal'in kendine zarar veriyor olmasıydı.Ama ben yıllar sonra onu ilk defa görecek olmanın stresini yaşıyordum,bu cümleye yıllar sonra fazlaydı çünkü onu hiç hatırlamıyordum.

Ortada kendine zarar vermeye çalışan biri olduğunu göz önünde bulundurarak Berkan'ın arabasını alıp çıktım.Yani hastanelik bir durum olabilirdi ve bu durumda motor gereken en son şeydi.

Nisa'nın attığı konuma gelmiştim,buraya daha önce hiç gelmiş olmamama rağmen burada kendimi bulmuş gibi hissediyordum,çok tanıdık bir mekandı.Ama hiç buna benzer bir yere gitmediğime yemin edebilirim.

Çok sessiz bi yerdi zaten saatin 2 olduğunu göz önünde bulundurursak sakin olması çok doğaldı, özellikle bu tarz bir yerin. Ağaçların arasından geçerek yürümeye başladım,ağaçların kendi aralarında bir düzeni vardı ve bu insanı büyülüyordu.Birkaç adım attıktan sonra Nisayla Danla'yı gördüm.Gözleri ağlamaktan kıpkırmızıydı,acaba Cemal kendine bir şey mi yapmıştı,geç mi kalmıştım?

Soğuk kanlılığımı koruyarak yanlarına gittim ve Cemal'i sordum.

"Barış lütfen yardım et,kendine bir şey yapmasından çok korkuyoruz."

"Evet Barış lütfen,her şeyi unut, sadece tanımadığın bir insanı hayata döndürücekmiş gibi düşün."

İyi de zaten tanımadığım bir insandı,unutacak kadar bile bir şey bilmiyordum.Yemin ederim delirmemek çok zor bunların arasında.Neyse önemli olan bir insanın hayatı diye kendi kendimi susturarak Cemal'in yanına ilerledim.
Resmen filmerde gördüğüm uçurumlar gibiydi,bu çocuk burayı nerden buldu acaba.Sanırım Berkanın bahsettiği gibi bu çocuk biraz kırıktı.Neyse ben az önce buraya çok güzel demiştim değil mi?

Cemalle aramızda 3-4 metre kalmıştı,ama daha fazla yaklaşamıyordum.Sanırım yılardır kaçtığım gerçekten korkuyordum.Biraz arkasından izlemekten zarar gelmezdi herhalde diye düşünüp onu izlemeye başladım.

Bilin bakalım o an ne oldu?

Telefonum çalmıştı. Hay amınakoyayım ben böyle zamanlamanın.Onu da geçtim arayan Berkan'dı. Cemal birden telefon sesini duyunca arkasına döndü,o an onunla göz göze gelmemek için arkamı dönüp uzaklaştım.

Berkan'ı geri aradım çünkü aramasam tüm İstanbul'u ortaya kaldırabilecek güce sahipti.

-Efendim Berkan?

+Babako nerdesin ya,saat gece 2 olmuş bi uyandım araba yok, çaldılar sandım.Bağırarak odana geldim bi baktım sen de yoksun,uyku sersemi olarak seni de çaldılar sandım.

Kahkaha attım, bu halde bile beni güldürmüştü.Ama Cemal bunu duymuş olmalıydı ki ağlaması şiddetlendi,Berkan'a döndüm.

-Kanka ben iyiyim işim var sen yat uyu beynine oksijen gitsin hadi görüşürüz.

+Ooo babako hayırlı işler.

Ortada benden medet uman bir adam vardı ve onu bırakıp berkanla konuşamazdım. Ani bir cesaretle Cemal'e doğru yürümeye başladım.

Ona seslenmeye cesaretim yoktu,sadece yanına gidebildim.Böyle söyleyince komik oluyor ama travmalarımın altında yatan o kişinin hayatını kurtarmaya çalışıyordum.Arkadaşlarımın görüşmemi bırakın merak etmeme bile engel olmaya çalıştığı kişiyle tanışıyordum.İnanın hayatımda yaptığım en zor şey.

Yanına gitiğimde beni fark edince ağlaması daha da şiddetlenmişti.Hayır anlamıyorum beni gördüğünden beri bebek gibi ağlıyor,o zaman niye beni çağırdı bunun arkadaşları?Biraz sinirlenmiş daha çok da merak etmiştim.

-Beni gördüğünden beri ağlıyorsun,gideyim istersen.

+Barış teşekkür ederim,geldiğin için. Ben bunu hak etmediğim için ağlıyorum,seninle ilgisi yok,öyle düşünme sakın.

-Neden kendine bunu yapıyorsun Cemal?

+Neden yapmayayım?

-Mutlu olmak için hiç mi sebebin yok,illa ki vardır.Emin ol birinin intihar etmesi gerekseydi o ben olurdum.

+Benim mutlu olmak için tek sebebim sendin Barış,ama artık yoksun.

-Ben mutlu muyum sanıyorsun?Değilim,ama bundan kurtulmanın yolu bu değil cemal.

+Ne peki bunun yolu?

-Ben biraz düşünmek istiyorum ama sana şunu söyleyebilirim ki bundan sonra hayatımdan çıkmana izin vermeyeceğim.Evet tüm arkadaşlarım bana karşı,evet senin hakkında hiçbir şey bilmiyorum ama yanlış da olsa kendi yanlışımı yapmak istiyorum.Belki o zaman hatırlayabilirim.

+Hatırlamak istemezsin emin ol.

-Cemal şu an bana karşı çıkabilecek bir durumda değilsin emin ol.

Yürü gidiyoruz diyerek onu kolundan çektim ve arabaya bindirdim.Onu Berkanların dağ evine götürdüm. Burada rahat rahat konuşabilirdik.

Evet şu an tanımadığım hatta Berkanın dediğine göre bir psikopatla aynı evde kalıyordum ve bu umurumda bile değildi Bundan daha kötü bir duruma gelemezdim,artık gerçekleri öğrenmek istiyordum.Bu çevremdeki herkesi kaybetmeme sebep olacak olsa bile.

Hiç içime sinmedi sadece yeni bölüm at diye çok mesaj geldiği için attım umarım siz beğenirsiniz:(

Modum çok düşük o yüzden ilham gelmedi sanırım.

Okuma oy ve yorum sayısına göre yeni bölüm atacağım bundan sonra haberiniz olsun

<33