ေရွာင္းက်န႔္ တစ္ကိုယ္လုံး နာက်င္ကိုက္ခဲမႈတို႔နဲ႔အတူ အသိျပန္ဝင္လာခဲ့တယ္။ မွိတ္ထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြကို တျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္မိေတာ့... သူေဆး႐ုံခန္းထဲေရာက္ေနခဲ့တာပဲ။
"ကိုကို...ကိုကို သတိျပန္ရလာၿပီလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္လား။"
ေရွာင္းက်န႔္က သူသတိရရခ်င္း သူနဲ႔ လုံးဝ မသိကြၽမ္းဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို "ကိုကို...ကိုကို" တစာစာ ေခၚေနတာေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္သြားတယ္။
"မင္းက ဘယ္သူလဲ?"
"ဟမ္...ကိုကို..ေနာက္ေနတာလား။ မရီရဘူးေနာ္....ကိုကိုကလည္း။"
"ငါေနာက္ေနတဲ့ ပုံစံေပါက္ေနလို႔လား"
ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ပကတိ တည္ၾကည္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အေမးစကားမွာ ရိေပၚက မ်က္ရည္တို႔ ရစ္ဝဲလာတယ္။ ဒါ ကိုကိုေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးပဲ။
"ေရွာင္းက်န႔္! မင္းသတိရလာၿပီလား"
ရိေပၚက တစ္ခုခု ေျပာရန္ ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ေရွာင္းက်န႔္သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာက်ိဳးခ်န္က ဝင္လာတာေၾကာင့္ စကားစတို႔ ျပတ္သြားတယ္။
"က်ိဳးခ်န္။ ေအး ငါအခုပဲ သတိရတာ"
'ဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ'
ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုး အေမးမွာ က်ိဳးခ်န္က တအံ့တဩ။ ရိေပၚကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ဥေတြ သီလို႔ သူတို႔ကို ေၾကာင္အအနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။
'မင္း အတည္ေျပာတာလား'
'ေအးေပါ့။ မင္းတို႔ေတြ ငါ့ကို ေနာက္ေနတယ္ပဲ ထင္ေနၾကတာလား'
'ခဏေလး။'
က်ိဳးခ်န္က ေရွာင္းက်န႔္ကို ခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီး ရိေပၚကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာကာ အိမ္ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ရိေပၚကေတာ့ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔ "က်ိဳးခ်န္ေကာ ကယ္ပါဦး" သာေျပာေနတာမို႔ အေတာ္ကို ေခ်ာ့ယူလိုက္ရေသးတယ္။
.
.
.
.
.
.
ေရွာင္းက်န႔္က သူသတိရလာကတည္းက သူ႔ဦးေႏွာက္ကို မရပ္မနား အလုပ္ေပးေနတာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ ထိုကေလးကို သူမမွတ္မိပါ။
