Fleeting Moments

Chapter 13: Blind Item

#HHFM Chapter 13:

Blind Item

* * *

"Good morning po," bati ko sa kanilang lahat na nakaupo na sa dining room, mukhang ako na nga lang ang hinihintay. Nobody responded yet their eyes were on me.

Ryo pulled out my chair for me. Saglit ko lang siyang tinapunan ng tingin pero mabilis siyang umiwas. He gulped hard before settling on his seat. My eyes roamed around to scan the faces of everyone at the table. Tito Finn managed to smile at me, but I knew something was off. They were all acting stiff and strange.

And here I am, pretending not to have a single idea on why they're acting this way. Ilang segundo pa bago ako nabati ni Tita pabalik. And I find it amusing to see her like this, parang nagpipigil ng pagkabahala. I could sense the tension in the air, but I pretended not to notice it.

Ryo was so bad at acting though, o sadyang memoryado ko na siya kaya alam ko na kung kailan siya kinakabahan at nagpapanggap lang na composed. He couldn't look me in the eye, and he seemed so stressed out. Ipupusta ko lahat ng mayroon ako na napagalitan siya kaninang umaga. Baka nga sermon ni Tita ang almusal niya kaya mukha siyang pinagsakluban ng langit at lupa.

I could also feel them looking at me from time to time while we were eating. Mas awkward dahil halos walang nagsasalita. Usually, they would talk about work, o kaya ay tungkol sa pag-aaral ni Raianne dahil graduating siya. Kahit anong mapag-usapan, basta hindi sila natatahimik. Hindi naman sila nakaririndi kaya ayos lang sa akin. Pero ngayon, kahit nga pagtama ng kutsara sa plato, wala.

"You're going to work today, right, Frankie?" tanong ni Tita.

"Yes po." Nang lingunin ko siya, agaran din siyang umiwas ng tingin. I lightly shook my head in amusement. Mana-mana lang talaga sila.

And that was the end of the conversation. Tahimik na ulit silang lahat. Pagkatapos kumain, umakyat muna ako para mag-toothbrush at ihanda ang gamit ko.

Alam ko naman kung bakit sila ganoon. Maybe they really thought that I didn't have any idea on what was going on, at takot lang silang magtanong kung may alam ba ako. O alam na nila na alam ko na kaya nangingilag sila. Imposible naman kasing hindi ko malaman iyon dahil una sa lahat, kaibigan ko si Cali na patalon-talon ng department at source ng all-around tsismis. Lalo na kapag tungkol kay Ryo, feeling niya, kailangan niya akong i-inform kaya naman halos lahat ng papasok na balita, alam ko na agad.

Besides, ang boses ni Tita ang gumising sa akin kaninang umaga. Sa lakas ba naman ng pagkakasabi niya ng "Nakahihiya kay Frankie," imposibleng hindi ako maintriga at alamin kung tungkol saan iyon. Right after my alarm went off, Cali called me and told me what happened.

Kaya imbes na maligo muna pagkagising, binuksan ko agad ang laptop ko para i-check ang sinabi niya. When I found out about the blind item, hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinsulto. Based on their past published articles, lagi silang tumatama sa mga pa-blind item nila. But with this one, maling-mali. Hindi ko alam kung dahil ba hindi naman ako artista at hindi importante kaya sala-sala ang info nila, o sinadya nilang ganoong anggulo ang gawin sa istorya.

I already told Ryo that we couldn't go out in peace during Valentine's. Kahit sabihin pa naming sa mall na pangmayaman-kuno niya ako dalhin, hindi talaga puwedeng lumabas kami nang kampanteng walang makakikita o may pakialam sa amin. It had been that way since college—the reason why we preferred staying indoors. Ayaw ko ng lagi kaming minamanmanan. I value my privacy with Ryo.

Kaso siya, masyado siyang naging kampante. He just wore a cap and brought a different car at okay na iyon para sa kaniya. He assured me that it's fine that we go out just like that. Ngayon tuloy, napag-isip-isip kong baka kinumbinsi niya lang ako nang todo dahil muntik na akong mag-back out. Una, dahil tinamaan ako ng hiya na niyaya ko siyang lumabas. Pangalawa, dahil nga sa hindi 'safe' na lumabas kami. Puwede naman kaming lumabas sa ibang araw.