HEMŞİREM

*GİRİŞ*

İyi okumalar 😀

Göz yaşlarımın akmaması için kendimi zor tutuyordum.Şimdiden onlarsız nasıl yapacağımı düşünüyorum. Doğu da Van şehrindeki bir köye gönüllü hemşire olarak gidiyordum, ama annemler hiç gitmemi istemiyorlardı, çünkü korkuyorlardı. Ama benim gideceğim köy zaten askerler tarafından korunuyordu.

"Selin eğer bir şey olursa hemen ara bizi tamam mı?"

"Tamam anne sen merak etme beni, hem bak gideceğim köy zaten askerler tarafından korunuyor."

"Hem bakarsın birini bulursun orda evde kaldın."

"Anne saçmalamayı bırakır mısın 24 yaşındayım daha ne evde kalması."

"Uğraşma benim güzel meleğimle anne.Ayrıca benim güzel kardeşimi benden kimse alamaz."dedi abim.Zaten abim çocukluktan beri annem ne zaman bana bağırsa, benle uğraşsa, araya girer beni savunurdu.

"Aman, abi kardeş ne haliniz varsa görün.Sizi düşünende kabahat. İkinizde evde kaldınız."

"Defne."dedi babam uyarıcı bir ses tonuyla.Abim 2 yıl önce nişanlısını kaybetmişti. Teröristler tarafından canice öldürülmüştü nişanlısı.Abim de asker olduğu için bir daha kaybederim korkusuyla kimseye aşık olamıyordu.O günden sonra 2 yıl boyunca abimi toparlayamadık. Daha yeni yeni kendini toparlamaya başlamıştı.O an abimle göz göze geldiğimizde gözlerindeki o acıyı gördüm.Annemde bazen unutup böyle laflar edebiliyordu işte.

"Hadi ya lafa tuttunuz geç kalıyorum uçağa."

"İyi yolculuklar canım kızım" dedi annem ve babam.

"Teşekkür ederim ikinize de." dedim ve abimle evden çıktık.Beni o bırakacaktı havaalanına.Havaalanına gelene kadar tek kelime bile etmedi.Arabadan inip valizimi elime almıştım ki abim elimden aldı.İçeri girdiğimizde uçağımın kalkmasına yarım saat vardı.

"Kendine dikkat et orada, nişanlımı kaybettim kardeşimi de kaybedemem duydun mu beni bu bir.Eğer orada sevgili yaptığını bir duyayım o adamı öldürürüm bu iki.Eğer şimdi gidiyorum diye ağlarsan çok kötü olur bu da üç."deyip sarıldı bana.Bende ona sıkıca sarıldım. "Ben yavaş yavaş gideyim artık abicim" deyip valizimi aldım sonra ilerlemeye başladım.

...

Gecenin sessizleştirdiği bu köyde sadece nöbetçi askerden birinin ve benim bot seslerim yankılanıyordu.Daha 1 ay önce bu köyde eğlenceler yapılır, yemekler düzenlenirdi ama o akşam yapılan saldırıdan sonra ne eğlenceler yapılabildi ne de insanlar dışarı çıkabildi.O gün teröristler köye saldırmış ve doktorla, hemşire şehit düşmüştü.İnsanlar o günden sonra artık korku içinde yaşamaya başlamışlardı.Karşımda duran sağlık ocağına baktım.Daha bugün askerlerle birlikte kurşun izlerini zar zor boyayarak kapatmıştık.Yarın sabah da yeni hemşire gelecekti.