Julia’s pov
De trein komt alweer later aan dan gepland en nu moet ik ook nog rennen… Fijn is dat. Gelukkig is het station dichtbij mijn werk en hoef ik maar even te rennen. Als ik binnen kom zie ik dat het al aardig druk is in het restaurant. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik tegen iemand aan loop. Als ik even snel kijk tegen wie in net opliep, krijg ik het opeens heel erg warm. Geen idee waarom… Maar ik weet wel dat hij best wel knap is en op de één of andere manier ken ik zijn gezicht ergens van.
‘Sorry mijn schuld, ik lette even niet op’ zegt de jongen dan snel tegen me. ik durf hem niet meer aan te kijken, want straks ziet hij hoe rood ik ben.
‘Maakt niet uit, maar mag ik er langs. Anders kom ik te laat’ zeg ik dan. Wat is dat nou weer voor dom antwoord. De jongen stapt opzij om mij erlangs te laten. Ik weet niet meer wat ik moet doen, dus loop ik maar snel weg zonder de jongen nog een blik te geven.
‘Ja natuurlijk’ zegt hij.
Ik loop snel door naar de kluisjes en doe al mijn spullen in een kluisje. Ik hoop niet dat ik vanavond moet helpen bij het serveren, want dan ga ik de hele tijd naar die jongen kijken. Ik weet geen eens hoe hij heet, maar ik ken hem ergens van. Als ik me gewoon had voorgesteld, dan voelde het nu ook niet zo ongemakkelijk. Soms baal ik echt van mijzelf.
‘Heee Julia, je bent ook weer precies op tijd hè’ hoor ik mijn baas zeggen en hij komt lachend naar me toe lopen.
‘Ja sorry meneer, de trein had weer eens vertraging…’ Die rot trein ook, hoe vaak ik wel niet te laat kom door dat ding.
‘Ooh ja, die treinen zijn één grote ergernis.’ zegt hij begripvol. ‘Nou ga maar snel aan het werk, want het is heel erg druk vanavond.’
‘Is goed, wat kan ik doen?’ zeg ik en ondertussen doe ik mijn schort om. Ik kijk hem vragend aan.
‘Ga eerst maar even de legen borden bij de gasten ophalen en dan kun je meteen beginnen aan de afwas, want anders hebben we straks geen schone borden meer..’ en hij steekt zijn duim vrolijk naar me op.
Nee nu moet ik mijn gezicht laten zien aan die knappe jongen van net… Als ik maar wel een beetje normaal kan doen. Altijd als ik iemand leuk vind, doe ik domme dingen en zet ik mijzelf voor schut. Hopen dat nu alles goed gaat. En met die gedachte loop ik het restaurant in.
Meteen als ik binnen loop, zie ik hem zitten. Hij heeft het erg naar z’n zin en lacht met de andere meisjes aan de tafel. Ik loop snel door naar de tafel naast hen, waarvan de gasten net vertrokken zijn. Terwijl ik de tafel aan het afruimen ben, voel ik gewoon iemand naar me kijken. Ik ga door met mijn werk en breng alle borden naar achter om ze in de spoel te zetten.
‘Alles onder controle Julia?’ vraagt mijn baas. Hij heet trouwens Theo.
‘Ja hoor alles onder controle Theo’ antwoord ik. En ik loop snel weer door, om te laten zien dat ik hard aan het werk ben.
Als ik weer het restaurant binnen loop, kijk ik weer even snel ik de richting waar de jongen zit. Als ik kijk, zie ik dat hij ook net mijn kant op kijkt en ik voel dat ik meteen weer rood word. Wat zal hij wel niet van me denken…
Daley’s pov
Ik zit lekker in het restaurant met mijn moeder en zusjes te praten over van alles en nog wat, als op dat moment het meisje van net binnen komt lopen. Ze ziet er nu nog mooier uit dan net, ik bekijk haar nog eens goed. Ik moet echt weten hoe ze heet, misschien heb ik straks wel de moed om me voor te stellen.
