Memories of Infinity and Beyond (Montero Series 1)

13

"Syneca..." I wiped my tears first before darted my eyes on him.

Hindi na ako magsisinungaling pa, dahil niloloko ko lang ang sarili ko. This is so unexpected for me,this is not what I planned. This is not what I want to happen.

I am so damn scared of what will happen in the future. I am afraid to be hurt,I am afraid to be left alone,again.

I know that in this lifetime,we will experience sadness,we will be rejected not just by the people but also life. We will get hurt by the pwoplw we love.We will get tired and we will be disappointed,we will get angry and feel lost. And we will fail at many things, but we will continue to live the life we wanted.

At nandito na ako ngayon sa sitwasyong kinakatakutan ko. Ayaw ko namang dayain ang sarili ko at pilit itanggi ang nararamdaman ko para sa kanya. Maybe kuya is right, that I need to take the risk when it comes to what I want. Kahit pa may pagdadalawang isip ay kailangan. Dahil kong hahayaan ko nalang ang sarili kong matakot palagi,walang patutunguhan ang lahat.

"I..." Yawa! Hindi ko yata kaya.

Tumaas ang kilay niya,pilit na maging seryoso ang mukha pero halata na sa kanya ang pagpipigil.

"What?"

"I-I think I am s-starting to like you." Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. Natigilan siya sa narinig. Nanatili ang titig niya sa akin,binabasa ang ekspresyon ko. Tinitimbang ang bawat reaksyon ng nukha kung seryoso ba ako o hindi. Kaya kumunot ang noo ko. Ayaw na ba niya?

"Pardon?" Umismid ako.

Alam ko naman narinig niya iyon at nahihiya nakong ulitin sa kanya 'yon. Ano ba 'yan,nakakainis naman ang isang 'to.

I stamp my feet while playing my finger nails.

Ngumuso ko at yumuko,pilit na iniiwasan ang mga titig niya. I can't take it,I felt suffocated everytime he's staring like that.

"Wala!"

Inis kong saad tsaka nag ambang aalis na. Hindi pa man nakakilos ay nakahawak na ang kamay niya sa braso ko.

"Come on,Syn... I want to hear it." Ngumuso ako ulit at umiling.

He smiled. Alam kong narinig niya naman talaga ang sinabi ko kanina. Nang aasar lang siya ngayon.

"Narinig mo 'yon, Montero. Ayaw ko nang ulitin,kainis ka..."

Tumawa siya ng malakas,his laugh echoed to my ears. Ang sarap pakinggan ng buo niyang boses. I really missed him so much, ngayon napagtanto ko na ang tunay na nararamdaman ko para sa kanya.

Tama nga sila,we can't control what we feel,lalo na pag puso na natin mismo.

"Y-you meant what you said,right?"

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig sa tanong niya. I lost for words and my mind went black. I can't answer him properly. I was just looking at him,kung kanina ay ayaw ko siyang titigan...ngayon naman ay ayaw ko nang lubayan ang mga mata niya.

Those hawk eyes I love to stare.

Kung noon ay hirap akong basahin ang mga ito,ngayon klaro na sa akin ang lahat. The way he look at me right now, reminds me those days. Akala ko noon ay ganoon lang siya kung makatingin,ngayon... Nababasa ko na kung ano ang mga sinasabi ng kanyang mga mata.

It is full of adoration.

"So...I can continue courting you now?" Nag aalangan niyang tanong.

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko at may naalala. Anong ligaw? Paano iyong babae niya kanina?