ရိေပၚ မ်က္လံုးေလမ်ားျဖၫ္းညင္းစြာပြင့္လာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္မိေတာ့
သူေရာက္ေနတာ အိမ္ေလတလံုးက်ဥ္းေျမာင္းေနေပမဲ့ သပ္ရပ္သန္႔႐ွင္းေနတဲ့ အိမ္ေလတလံုး
ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေပမဲ့ တကိုယ္လံုးနာက်င္ေနတာေၾကာင့္ ျပန္ျပဳတ္က်သြား
" မထနဲ႔အံုး မင္းတကိုယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြႀကီးဘဲ "
အသံနဲ႔အတူ လူတေယာက္အနားေရာက္လာရိေပၚကိုကုတင္ေပၚတြဲတင္ေပးလာသည္
ရိေပၚစိတ္ထဲထိုလူကိုၾကည့္ရင္ သတိမေမ့ခင္ကျမင္လိုက္ရသည္ အ႐ွင္ရဲ႕ပံုရိပ္ဟာပံုရိပ္ေယာင္လာဟု ဇေဝဇဝါေတြးလိုက္မိသည္
"ကြၽန္ေတာ္ကို ကယ္ခဲ့တာေက်းဇူးတင္ပါသည္ "
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ကိုေက်းဇူးမတင္ပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေယာက္ဖေတာ္ကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္ သူကေတြ့လိုေခၚလာတာေလ "
"ဒါဆိုသူကအခုဘယ္မွာလဲ "
"ခနေနေရာက္ေတာ့မွာ ကြၽန္ေတာ္အမေတာ္နဲ႔အတူရြာထဲ လူနာေတြလိုက္ၾကည့္ေပးေနတယ္
ကြၽန္ေတာ္အမက သမားေတာ္ေလ "
" အင္းး "
"အယ္...သတိရလာၿပီးလား "
ထိုအသံ!! ရိေပၚႏွလံုးသာထဲကေရာ ဦးေႏွာက္ထဲကပါ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔မရတဲ့အသံ!! ထိုလူကိုေမာ့ၾကည့့္မိေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့မ်က္နာေလးေျကာင့္ပါးျပင္ထက္ မ်က္ရည္ေလမ်ား စီးက်လား လြမ္းလိုက္တာအ႐ွင္ရယ္ လြမ္းေနခဲ့တာခုေတာ့
ရိေပၚေမ်ွာင့္လင့္ခ်က္ေလေတြ ျပည့္ဝခဲ့ၿပီးဘဲ
ရိေပၚမ်က္ရည္မ်ား ျမင္ေတြ႔ေတာ့ထိုလူသည္ စိုးရိမ္ထိန္႔လန္႔ မူမ်ားျဖင့္
"ဘယ္ေနရာ... ဘယ္ေနရာနာလို႔လဲဟင္... အားလ်န္း ေဆးသြားယူေပးအံုး "
"ဟုတ္ကဲ့ အကိုေတာ္ "
အ႐ွင္သည္ရိေပၚကိုစိုးရိမ္မူမ်ားျဖစ္ စစ္ေဆးေပးေတာ့ ဝမ္နည္းမူမ်ားလိႈက္တတ္လာ
အ႐ွင္ရဲ႕မွားယြင္းေနေသာပံုစံေၾကာင့္ ရိေပၚကိုေမ့မ်ားသြားတာဟု စိုးရိမ္မိလာေလသည္
