Benim Hikayem Var🌺

🌼KESİT🌼

                         KAI'DEN

Rüyalarınız gerçeği yansıtır ama göremediğiniz gerçekleri ...

Bong She ...
onu çok seviyorum , O gün kendini çatıdan atığı gün. Boşluğa doğru adım atığında onun elinden tutacaktım bir daha bırakmamak için ama ama tutamadım kayıp gitti.

O gün Bong she'yi hastaneye kaldırdık. Yoğun bakımındaydı.
Doktorlar bir kaç güne güçlü kalırsa onu normal odaya alcağız demişlerdi .
günlerce bekledim onu ailesinden uzakta bir umutla bekliyorduk .
Bir sabah kıyafetlerimi değiştirip hastaneye geldiğimde Annesi ve Babası Bong She'yi görmüşlerdi tam odasına doğru koşacakken annesi atıldı.Gidemezsin kızımı daha fazla incitemezsiniz o neden çatıdan atladı ha neden?
Artık kızımı rahat bırakın!!
O hiç birşey hatırlamıyorken çıkın hayatından...
Çok üzgünüm Bong She seni tutamadım.Düşmene izin vermemeliydim çok üzgünüm.

O gün geldi .Bong She ve ailesi taşınıyordu . Bir karar almıştım artık onu görmeyecektim daha fazla acıtmayacaktım.
ama aşkımızı hatırlayamaması çok acıtıyor , söz hakkı sadece bende olacaktı ya Bong she'ye hatırlatmaya çalışacaktım yanında olacaktım ya da hayatından silinip gidecektim. Hikayemizi bitirecektim.
Son kez son kez uzaktan görmeye evlerinin yakınlarına gittim.
O ... parkta bankta oturuyordu öylece acaba şimdi hatırlasaydı koşarmıydı bana?
ailesi eşyaları arabaya koydu , Bong she'ye doğru adımlar atıyordum kalbim beni ona götürüyordu .
tam varacakken bong she kalktı.
saçları rüzagra karşı koyuyordu .
bana baktı ona doğru yürürken yüzünde tebbesüm vardı.Bir an beni tanıdığını düşundüm arkasını dönüp arabaya doğru yürüdü .
onun için artık yoldan geçen normal biriydim.Bu kalbimi çok acıtıyordu .
Ayaklarım daha fazla kalbimi kaldıramazken banka oturuverdim.
Başımı eğdiğimde yerde parlayan kolye duruyordu ,evet bu onun bu Bong shenin kolyesi ,elime aldım sıcacıktı. Arkadan koşmak için kalktım ama artık çok geçti aşkım gitmişti artık...

O gittikten sonra bir belirsizlik içindeydim o kadar çok seviyorum ki  günlerce atlatamadım.
Nefeslerim kalbime batıyordu.
Sadece bunu hissediyordum.
Ve onu özlediğimi...

Nereye taşındıklarını araştırdım bulamadım .
Uyku tutmayınca tek gittiğim yer o sahil ve o parktı.
İlk karşılaştığımız gün okula yeni transfer olmuştum hoca geçip oturmamızı söylediğinde ona baktım o da bana bakıyordu hemen utanıp başını eğdi. Hoşuma gitmişti yanaklarının kızarması o çok tatlıydı
Yanına doğru yürüdüm yanına otururum diye heyecanlanmıştı bu daha çok hoşuma gitmişti.
Onu özlüyorum ama o beni hatırlıyormudur acaba ?

Hafıza, sırtımızda taşıdığımız seyahat çantasıdır aslında. Sonsuz hayat döngüsünün içinde her gün, her dakika yenileri eklenir de kamburu çıkar insanın onu taşıdıkça. Zamanla bazılarını atmak zorunda kalır ilerleyebilmek için. Hiç vazgeçemedikleri vardır bir de, her gün elinin altında olsun, istediğinde hemen ulaşılabilsin ister insan...