Strings Attached (Cebu Séries #1)

04

"Okay lang ba talaga sa'yo na ihatid mo kami?, Pwede naman kaming magcommute nalang. I mean... baka nakakaabala kami sa'yo?", natataranta kong pahayag.

"Savel, kanina ka pa nagtatanong ng ganyan. Sabi na nga ng tao okay lang", busangot na sabi ni Samielle.

Napangiwi ako sa kanyang sinabi. Minsan talaga nakakainis itong si Samielle. Kahit nakakahiya ang ginawa niya, I can't argue and stay mad at her. Talong-talo talaga ako nito kahit kailan.

He smiled sheepishly. "It's okay, wala naman akong pupuntahan and besides gabi na din kaya ihahatid ko na lang kayo",

I sighed deeply as I gave up on defying him. Kahit ilang beses na akong nagtanong at tumanggi, ganito pa din ang sagot niya. His answers are always the same, kaya wala na akong magawa kundi sumunod na lamang.

Apparently, we're here at the parking lot. Pagkatapos naming bumili sa bookstore dumaretso agad kami dito since we're heading home already kasi gabi na din. The place was too quiet and lots of cars were parked in everywhere. Masyadong tahimik dito, mga bakas lang ng paa namin ang naririnig, hindi katulad sa labas na maingay at makalat.

He was the one who leads the way through his car. Nakasunod lamang kami ni Samielle sa kanya. My eyes lifted to the black BMW not so far from us. Katabi nito ang isang puting kotse na Mitsubishi. We stopped in front of it, halos mapamaang ako dahil hindi ko akalain na sa kanya pala 'yon.

"Nice car", tamad na sabi ni Samielle.

Napaangat ng tingin ito. "It's a gift from my Dad", sabi niya at saka lumipat ang tingin sa akin.

I gave him a timid smile na tila nahihiya parin at hindi mapakali kaya napanguso na lamang siya. May kinuha ito sa kanyang bulsa, I think it's his car keys. He then pressed it, dahilan kung bakit tumunog ang kanyang kotse.

The beaming headlights of the car kept flickering on and off. Nakakasilaw ang mga ito na tila kinakain ang mga mata namin kaya hindi namin mapigilang mapapikit na lamang. His car doors begin to unlock which giving us an access to get in.

He's the first one who got in to the car and sank into the driver's seat. Sumunod naman kami ni Samielle sa kanya. Akmang papasok na sana ako ng biglang hinigit ako ni Samielle dahilan kung bakit mas nauna itong nakapasok sa back seat.

"You should be in the front seat. Huwag mo naman gawing driver ang kaibigan mo",

Napangiwi ako sa kanyang sinabi. "Pero ayoko-", hindi natapos ang sasabihin ko dahil sa pagsingit nito.

"Mahiya ka naman Savel, wala siyang kasama do'n kaya umupo kana sa front seat", pagtutulak niyang sabi sa akin

I breathe deeply as I walked towards the front seat door. Wala naman kasi akong magawa, at saka nakakahiya kami pa ang ihahatid, gagawin pa namin itong driver. Walang hiya naman kasi itong si Samielle, pinagtulukan pa ako nito. Halatang alam ko naman ang ipinahihiwatig niya.

I got in and sat down in the passenger seat. His car was cold and cozy, it made me felt uncomfortable. The freezing air embraced my skin which sends me chill throughout my body. Hindi ko mapigilang mapasinghap at mapayakap sa sarili.

"Are you okay?", he asked.

I smiled and then nodded to him. "Yes",

"You're not", he said curtly.

Tumingin ito sa backseat at may sinabi sa kasama ko kaya napatango naman si Samielle sa kanya. Inabot niya ang binigay nito. It was a black paper bag na may laman sa loob. Kinuha niya ang laman nito at laking gulat ko kung ano ito. It was a jacket, a gray hoodie jacket.