Crazy • Nohyuck

11

Jeno: buraya kadar Donghyuck. Benim olduğumdan daha deli hale gelene kadar kendini çok iyi kontrol ettin.

Donghyuck koltukta oturmuş, boşluğa doğru bakıyordu. O anı onu yakalamıştı, hiç acımadan çocuğu terk ettiği anı, ama kendisine bu cezayı hakkettiğini söylüyordu ve bu oldukça doğruydu. Bunu hakketmişti.

Donghyuck: ben delirmedim...

Jeno genç oğlana yaklaştı ve yüzüne bakabilmek için çenesini kavradı.

Jeno: Tabi. Sen delisin. Neden biliyor musun?

Donghyuck onun gözlerine baktı, onunla daha çok dalga geçmesine sebep olan şeyi görebilmek için, Donghyucktan daha çok nefret etmesini sebep olan şeyi görebilmek için.

Jeno: Çünkü kendi özgür iradenle ölümüne doğru yürüyorsun.

Genç olan hiçbir şey anlamıyordu, Jeno'nun söylediği hiçbir şey onda bir etki uyandırmıyordu. Dışarıdan bakıldığındaysa, yaşlı olan haklıydı.

Jeno: daha sana sebebini bile söylememiştim... ama beni dinlemiyorsun bile!

Esmer olan Donghyuck'u yere fırlatmıştı. Genç oğlan bunu beklemiyordu ama sesini çıkartmamıştı, buna bir şekilde katlanıyordu.

Jeno: Beni sen yarattın, gerçek olmadığımı sende çok iyi biliyorsun!

Yerde uzanan çocuğa yaklaşmıştı.

Jeno: Ben öldüm, Donghyuck. Ölü.

Yanına diz çöktü ve genç oğlanın çenesini kavradı.

Jeno: Ve sen de Donghyuck, sen de..

Dudaklarına minik bir öpücük kondurdu, sonra, daha önceden fark etmediği, genç adamın yanağından süzülen göz yaşlarını silmişti, güçsüzce gülümsemeden önce.

Donghyuck: sonunu söyleme.

Ona yalvarıyordu, çünkü biliyordu, eğer cümlesini bitirirse her şey bitecekti.

Jeno:... öleceksin.

Bununla beraber Donghyuck son nefesini almıştı, Jeno'nun ve kendisinin nefretini sonsuza kadar kaybolmasını sağlayarak.

Onu kendisi yaratmıştı, sonu olan cezasını çekebilmek için...

Son