Benden Sonra Ölme Çiçeğim... [TAMAMLANDI]

7

"YAĞIZ , DİKKAT ET!"

Gözlerimi sımsıkı kapattığım sırada arabanın fren sesi duyuldu ve önce öne sonra geriye doğru savrulduk. Gözlerimi yavaşça açtığımda araba yolun kenarındaydı ve Yağız korkudan nefes nefeseydi. Çok şükür ikimiz de yara almamıştık ve araba hiçbir yere çarpmamıştı. Hemen Yağız'ın yüzünü ellerimin arasına aldım. Ben de nefes nefeseydim.

"Y-Yağız, tamam sakin ol... Geçti."

Başını kollarımla sardım onu sakinleştirebilmek için. Sonra yüzünü yüzüme çevirdim.

"İyi değilsin sen. Araba sürecek halde değilsin. Kalk bi taksiye binelim."

Kafasını yana doğru sallayıp "H-Hayır, hayır iyiyim. Gitmemiz lazım. Annem... Ç-çiçek, gitmemiz lazım. Hastaneye..."

Delirmiş gibi konuşuyordu ve gözleri bi noktaya kitlenmiş şekilde bakıyordu.

"Hayır,iyi değilsi-"

"GITMEMIZ LAZIM ANLAMIYOR MUSU-"

"YAĞIZ, BU HÂLDE GİDEMEZSİN! AZ KALSIN KAZA YAPIYORDUK! GEBERİP GİDECEĞİZ!"

Sinirle arabadan inip Yağız'ın kapısını açtım ve "İN!" diye bağırdım. Korkudan ve şoktan ne yaptığını bilmiyordu. Ona bağırmamam gerekirdi ama toparlansın diye yapmıştım sadece. Kendimi sakinleştirdim ve onu
kolundan tutup arabadan çıkardım.

"Gel... Dikkat et... Tamam. Şimdi bi taksiye bineceğiz, tamam mı? Annene de hiçbir şey olmayacak."

Arabanın kapılarını kilitleyip, bir taksi beklemeye başladık. İleriden bi tane geliyordu ve elimle dur işareti yaptım. Taksi durdu ve hemen Yağız'ı kolundan çekerek taksiye bindirdim. Ben de yanına oturdum.

"Yağız hastanenin adı ne?"

"Adı... Hastanenin adı?! H-hatırlamıyorum!"

"Yağız! Kafanı topla ve sakince düşün, hatırlıyorsun!"

Yağız hâlâ delirmiş gibi bakıyordu. Bir kaç saniye düşündü.

"Buldum! Yolun sonunda, sağdaki hastane. Çabuk abi, çabuk!"

Taksici hızla arabayı sürmeye başladı. Ben de Yağız'ı sakinleştirmeye çalışıyordum.

"Ştt, tamam. Geçecek. Annen iyileşecek, merak etme." dedim kolunu sıkıp.

"Çiçek... Çok korkuyorum..." dedi fısıltıyla.

"Ştt tamam, tamam... Korkma, ben yanındayım."

Taksici "geldik." dedi. Cebimde kalan son paramı da taksiciye verdim ve arabadan indik. Hızla hastaneye koşan Yağız'ın peşinden koştum ben de. Girişteki danışmaya koştu hemen. Nefes nefese kalmıştı.

"T-trafik... Kazası. Bi kadın... getirdiler. Suna , Suna Duman. "

"En üst katta ameliyata alındı beyefendi."

Yağız hızla koşmaya devam etti. Merdivenleri üçer beşer atlıyordu. En üst kata çıktığımızda nefes nefese kalmıştık. Yağız ameliyathanenin kapısına yapışıp "Anne!"diye bağırmaya başladı. "Kimse yok mu?! Annemin durumu nasıl!? Heey! Cevap verin! ANNE!"

Yere çöküp ağlamaya başladı. Hemen yanına oturup sarıldım ona. Yine sakinleştirmeye çalıştım bir kaç dakika. Ameliyathaneden çıkan bir hemşireyi görmemizle ayağa kalktık. Yağız yalvarır gibi hemşirenin kollarına yapıştı.

"Annem, annem nasıl!?" dedi gözyaşlarının ve hıçkırıklarının arasında.

"Sakin olun beyefendi. Şimdilik bir şey söyleyemeyiz. Olumlu sonuç da verebilir, olumsuz da. Zor bi ameliyattan geçiyor..."