Naka tayo ako sa harap ng intramuros pinag mamasdan ko ang nag lalakihang pader na naka tayo duon.
Hindi ko alam kung bakit hindi ko maalis ang tingin ko sa mga pader nayun. Im Kabataan. Ang kabataan na pinag kaitan nang karapatan.
Naramdaman ko na may lalaking tumabi sa akin at kagaya ko ay pinag masdan nya din ang pader sa intramuros.
I look at him he's smiling bitterly. "Minsan na akong naka pasok dyan" he said. I look at him again.
"Ako din" maikli kong sagot and then tears slowly fall in my cheeks. Marahan kong pinunasan ang mga luhang pumapatak sa mga mata ko.
"Kamusta pag katapos nang isang siglo dalawang dekada at apat na taon kong pag kamatay nag karoon na ba ng boses ang katulad mo?" Muli ay napa luha ako. I looked at him with full of sadness in my eyes he looked at me too. Q shaked my head.
"Ibig mong sabihin nabalewala ang pag kamatay ko?" I shaked my head again. "Hindi. Hindi, dahil naka laya ang Pilipinas pero hindi nabigyan ng boses ang kabataang tulad ko." The anger started to eat my soul.
"Pinatay din nila ako hindi nila pina kinggan ang boses ko" they kill me. They kill my hopes.
"Patawad" he said. I smiled at him a genuinely one.
"Hindi mo kailangan humingi ng tawad sa akin. Tama ka naman ang kabataan ang pag asa nang bayan at naniniwala akong totoo ang sinabi mong iyon." I said. Before i turn my back.
"Adios" i lastly hear and waved my hand for the last time.
He's Dr. Jose Rizal and im Kabataan.
#ManilaEncounter
YOU ARE READING
Manila Encounters
Acak#ManilaEncountersCompilation If you wanna read some creepy, mind blowing and sad reality short story congrats you're in the right book. Ps:This book is not completed and never be completed because I'll try my very best to compile all the best manila...
