The Last Of Us

Κεφάλαιο 4

Στο προηγούμενο:

Μετά από λίγη ώρα βγήκαν και οι τρεις πράγμα που ήταν παράξενο και αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε για ακόμη μια φορά στους διαδρόμους.

Τώρα:

Οι ήχοι από τα παπούτσια μας ήταν το ο μόνος ήχος που αντηχούσε στους σκοτεινούς διαδρόμους. Μόνο οι δύο από τους τέσσερις μας είχαν φακό με αποτέλεσμα η ορατότητα μας να είναι μειωμένη. Αφού ανεβήκαμε στον πάνω όροφο του κτηρίου συναντήσαμε έναν μακρύ διάδρομο με πολλές πόρτες.

"Μου δίνεις το όπλο σου;" Είπε ο Laurence ενώ άπλωσε το χέρι του για να του το δώσω εγώ τον κοίταξα με περιέργεια αλλά στο τέλος του το έδωσα, εκείνος το άνοιξε και είδε πόσες σφαίρες περιείχε.

Καλά δεν θα μπορούμε απλά να με ρωτ-

Ο ήχος παραθύρου που σπάει διέκοψε τις σκέψεις μου ενώ ένα χέρι βγήκε από το σπασμένο κομμάτι του παραθύρου με αποτέλεσμα να αρπάξει το Eugene. Ο Laurence έσπευσε να τον βοηθήσει ενώ εγώ προσπάθησα να πιάσω το όπλο μου ώστε να τους πυροβολήσω ωστόσο η άδεια θήκη του με έκανε να καταλάβω ότι ο Laurence δεν μου το είχε επιστρέψει. Οπότε έκανα ένα βήμα πίσω πιο κοντά στην άκρη της σκάλας με αποτέλεσμα να παραπατήσω λίγο κοίταξα πίσω μου την αρχή της σκάλας και άφησα μια αναπνοή ανακούφισης που κατάφερα να μην πέσω, ένιωσα ένα χέρι να με σπρώχνει με αποτέλεσμα να πέφτω από τις σκάλες και να καταλήγω στην αρχή τους για μια ακόμη φορά. Προσπάθησα να σηκωθώ όμως ένας πόνος στον αστράγαλο μου το έκανε αδύνατο.

Ακούμπησα το χέρι μου στο τοίχο για να στηριχτώ και έβαλα δύναμη στο αριστερό πόδι μου. Αφού σηκώθηκα από το πάτωμα γύρισα το κεφάλι μου προς την κορυφή της σκάλας για να δω κάποιον από τους τρεις ή έστω το ποιος στο καλό με έσπρωξε. Ωστόσο δεν είδα ούτε άκουσα κανέναν από τους τρεις πράγμα που μου φάνηκε περίεργο. Στηριζόμενη στον τοίχο προσπάθησα να ανέβω τα σκάλα αλλά ο πόνος το έκανε μάταιο. Πήγα να τα παρατήσω με την ελπίδα ότι θα με βρουν οι άλλοι αλλά ένα μουγκρητό με έκανε να γουρλώσω τα μάτια και χωρίς να κοιτάξω πίσω προσπάθησα να ανέβω για μια ακόμη φορά.

Άφησα μια πνίχτη κραυγή πόνου με αποτέλεσμα το πλάσμα να με ακούσει και να αρχίζει να τρέχει προς το μέρος μου. Γύρισα να δω την απόσταση που μας χωρίζει και συνειδητοποίησα ότι το λεγόμενο 'πλασμα' ήταν ο abnormal που υποτίθεται είχα σκοτώσει. Η σάρκα του ήταν σαν λιωμένο παγωτό με κόκκινο και μαύρο χρώμα εξαιτίας της φωτιάς που είχα ανάψει πάνω του. Το θέαμα ήταν τρομακτικό τα πόδια μου άρχισαν να χάνουν τη δύναμη τους και να με εγκαταλείπουν για άλλη μια φορά ήξερα ότι ο θάνατος μου δεν ήταν μακριά. Έπεσα στα κρύα σκαλοπάτια περιμένοντας να με φτάσει. Ένα χέρι από πίσω μου με έπιασε και με έφερε στα πόδια μου, με πήρε αγκαλιά με το ένα του χέρι ενώ με το άλλο άρχισε να πυροβολεί τον abnormal.