Ήμουν 12 χρονών τότε που ξεκίνησε η αποκάλυψη ακόμη θυμάμαι τις κραυγές αγωνίας να αντηχούν στα αυτιά μου και ας έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε. Είμαι η Skyler Romperson ζω μαζί με την μητέρα μου στο άσυλο που δημιουργήθηκε από το στρατό εμεις και άλλοι 120 άνθρωποι συνολικά.
Η ζωή εδώ είναι εύκολη εφόσον το ρεύμα και το νερό λειτουργούν κανονικά, οι υπεύθυνοι του ασύλου φρόντισαν να τα χρησιμοποιούμε υπεύθυνα. Η οικογένεια μου έχω να πω βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τις άλλες εφόσον η μητέρα μου είναι από τους επιστήμονες βοηθούν για την καταπολέμηση του ιού που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κανείς δεν τολμάει να τους πειράξει αφού όλοι γνωρίζουν ότι μόνο αυτοί μπορούν να τους σώσουν. Μπορεί η μητέρα μου να ευθύνεται για όλη αυτή την καταστροφή αλλά εγώ νιώθω περιφανή που είναι η μητέρα μου γιατί χωρίς αυτήν δεν θα ασχολιόμουν με τις επιστήμες που πλέον είναι το μόνο μου διάλειμμα. Ωστόσο εκείνη μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να μείνει κρυφή συγγένεια μας για την ασφάλεια μου.
Καθόμουν και κοιτούσα μέσα από το παράθυρο τον γαλάζιο ουρανό του καλοκαιριού ενώ στα πόδια μου κοιμόταν ο Chips το γατάκι μου ο οποίος φέρεται περισσότερα σαν σκύλος πάρα γάτα. Χάιδεψα το μικρό του μαύρο κεφαλάκι και εκείνος έκανα κίνηση σαν να ξυπνάει. Την ωραία αυτή στιγμή χάλασε η τσιρίδα της Jessie
Η Jessie είναι από τους λίγες φίλες που έχω αφού είμαστε μαζί από πριν την πανδημία οι γονείς της όπως και η μητέρα μου ήταν επιστήμονες αλλά δυστυχώς εκείνοι δεν τα κατάφεραν. Τα ξανθά της μαλλιά ήταν πιασμένα σε μια κοτσίδα και τα γαλάζια της μάτια ήταν γεμάτο φως. Όσο χαλιά και αν ήταν μια κατάσταση εκείνη πάντα κρατούσε το χαμόγελο της και ήταν πάντα γεμάτη ζωή σε αντίθεση με εμένα .
"Hey Skyyy~" είπε τραγουδιστά καθώς ήρθε και έκατσε δίπλα μου εγώ απλά γύρισα να την κοιτάξω με ένα βαριεστημένο βλέμμα χωρίς να της απαντήσω. Εκείνη πήρε ένα και καλά πληγωμένο βλέμμα για να δείξει ότι την πείραξε και στην συνέχεια άρχισε να μου τραβάει το χέρι και να με γαργαλαει για να της δώσω σημασία
"Τι?" Είπα με έναν απότομο τόνο
"Τι μέρα είναι σήμερααα~" είπε με χαρούμενο τόνο
"Πέμπτη" είπα ρολαροντας τα μάτια μου. Εκείνη άρχισε να γελάει με την απάντηση μου και τα με σπρώχνει ταυτόχρονα.
"Ελαα~ για δοκίμασε ξανά" είπε ακόμη πιο χαρούμενα πράγμα που άρχισε να με ενοχλεί. Ήξερα πολύ καλά ότι σήμερα ήταν τα 17 γενέθλιά μου και δεν είχα καθόλου όρεξη να τα γιορτάσω και πότε δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι χαίρονται τόσο εφόσον τα γενέθλια τους δηλώνουν ότι πλησιάζουν ένα χρόνο πιο κοντά στον θάνατο. Όχι ότι με ενοχλεί ιδιαίτερα το θέμα του θανάτου ίσα ίσα έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κάποτε θα πεθάνω, ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρίσκομαι
ESTÁS LEYENDO
The Last Of Us
ParanormalΌταν έχεις μολυνθεί από το ιό περνάς μέσα από τέσσερα στάδια: 1. Ο πυρετός θα ανέβει σε επικίνδυνα επίπεδα, κάνοντας σε να χάσεις την επαφή με την πραγματικότητα . 2. Θα αρχίσεις να χάνεσαι στο σκοτάδι όλα όσα ήξερες θα ξεχαστούν σαν να μην έγιναν π...
