I want to scream~Teenwolf| Dutch

Hoofdstuk 12

12.
7 maart 2019
Terwijl ik het rechter touwtje van mijn gele topje over mijn schouder heen trek komen Lydia en Malia mijn kamer binnengewandeld.
"Ben je klaar?" vraagt Lydia blij, haar haren liggen mooi gekruld tot over haar schouders. Verder draagt ze een zwart kleedje. Malia heeft een zwart shirt aan met een jeans shortje. Ik knik instemmend en gooi nog even een laatste blik naar mezelf toe terwijl ik in de spiegel kijk. Ik zie er best wel goed uit en ben blij met hoe ik eruit zie. Als ik naar beneden loop hoor ik de 3 jongens fluiten en draai me om en lach ik een beetje: "Pardon."
Stiles wandelt to bij Lydia en steekt zijn arm uit en zegt: "My lady." Lydia grinnikt en legt haar arm er mee rond, Scott zegt dan: "Nou als ik dat zeg vermoord Malia me."
"Met alle plezier", grinnikt ze terwijl ze een kus op Scott zijn lippen drukt. Liam twijfelt even en steekt zijn hand naar me uit, ik grijp hem en lach even blij naar hem. Hij begint langzaam te stralen en ik word er blij van. We wandelen met zijn 6 het huis uit en we lopen de baan af tot bij een groot modern huis. "Wie zijn huis is dit?" vraag ik. "Nolan", zegt Liam dan. "Nolan en mijns vriendschap is best raar gestart maar nu zijn we vrij close dus dat is chil (seizoen 6)"
Ik knik begrijpend en volg Liam op de voet het gebouw binnen.

14 maart 2019
"Liam?" vraag ik wanhopig terwijl mijn voeten me naar hem toe brengen. "Komaan..word wakker, alstublieft. Het spijt me zo.. Sorry, echt sorry! Word wakker Liam, ik heb je nodig!"
Mijn stem verzwakt en ik voel mijn lichaam gevoelloos worden. Ik ga met mijn hand door zijn wilderige haren en kijk naar zijn perfecte gezicht. "Komaan Liam...Ik heb je nodig."
Met de mouw van mijn trui veeg ik het bloed af dat uit zijn oor druppelt, ik leg hem in mijn armen en sluit mijn ogen. Wetende dat dit mijn schuld is zie ik hoe de tranen uit mijn ogen op Liam zijn wangen vallen. Die veeg ik met mijn duimen gelijk weg. Maar de tranen blijven stromen, elke traan die valt heeft een eige vorm met een eige stukje verdriet in zich. Ze vallen telkens op een ander plekje op zijn wang, ik voel hoe ik langzaam leeg loop en ik zou al lang al mijn vocht kwijt moeten zijn maar toch blijf ik huilen. Ik huil uit verdriet, uit schuld, uit woede, uit liefde.. Waarom is het zo oneerlijk? Is het omdat we zo verschillend zijn.. Nee, het is omdat ik me niet kan controleren. Mijn mascara loopt verder uit en ik voel de industriële smaak nu al in mijn mond lopen..
Het moment dat ik iemand in mijn leven laat doe ik diegene pijn, ik ben een monster. Ik verstrengel mijn dunne vingers nu vast in zijn witte hemd en mompel nog iets: "Liam.. Ik heb je nodig. Ik hou van je."