I want to scream~Teenwolf| Dutch

Hoofdstuk 19

20.
14 maart 2019
Terwijl ik mijn haar probeer op te steken merk ik pas hoe zenuwachtig ik ben. Mijn handen trillen een beetje en ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik draag een lang wit blauwig kleed dat Lydia mee heeft gekozen, het sluit mooi aan rond mijn heupen en schouders.
Mijn haar zit eindelijk opgestoken en ik draai nog een laatste rondje. Dan gaat de bel.
"Liam is er", hoor ik mijn vader stem zeggen. In zijn stem hoor ik hoe trots hij wel niet op me is.
"Je ziet er geweldig uit!"
"Dankjewel."
Ik voel mijn kaken rood worden en ik word er wat ongemakkelijk van.
"Veel plezier !"
"Dankjewel!"
Ik omhels mijn vader even en wandel dan rustig de trap af. Ik tik mijn jurk een beetje op en laat mijn vingertoppen over de zachte stof glijden, ik zorg ervoor dat ik er niet over struikelt. Wat met mijn lompigheid best belangrijk is!
Ik sluit mijn hand rond de deurknop en doe de deur open.
Liam draait zich om en zijn te perfecte blauwe ogen kijken me aan.
Een kleine "wauw" komt van zijn gezicht af, ik bekijk hem. Hij draagt een donkerblauw pak, zijn blonde haren liggen wat wilderig waardoor ik eerder kan zeggen dat het er allemaal nog perfecte uitziet. Hij merkt het op en gaat met zijn hand er eventjes doorheen.
"Je ziet er goed uit hoor", grinnik ik terwijl ik een stapje naar hem toe zet en de deur achter me toe trek.
"Jij ziet er echt geweldig uit", brengt Liam eruit. Ik ziet dat hij er zelf van verschiet. Ik grinnik en neem zijn hand vast. Ik laat mijn vingers in de zijne verstrengelen en kan mijn blik niet afwenden van die helblauwe ogen.
"Ik vind het trouwens echt super dat je me mee hebt gevraagd", begin ik te vertellen terwijl we beginnen te wandelen terwijl we richting onze school wandelen.
"Met alle plezier, ik wou je meevragen."
Ik geef een kneepje in Liam zijn hand, hij knijpt terug.
Al snel staan we voor de schoolpoort en zegt Liam blij tegen me:
"Klaar voor het meest ongemakkelijk moment in je leven?"
"Zekers", grinnik ik tevreden terug.
Ik wil zijn hand niet loslaten, hij zegt er ook niks van dus laat ik het maar zo. We wandelen samen binnen en al snel word ik overdonderd met blikken, lichten, geuren en een fotograve die roept "smile". Ik druk me tegen Liam aan die zijn hand rond mijn middel slaagt, we glimlachen. Ik hoef niet eens te faken, ik lach en ik meen het.

Terwijl de muziek trager speelt voel ik hoe Liam me iets dichter bij hem aan trekt, ik leg mijn handen rond zijn nek en speel een beetje met een plukje haar. Ik luister niet echt naar de muziek. De tijd lijkt stil te staan, ik kan nu wel eeuwig met hem blijven dansen. Liam zijn handen liggen rond mijn middel en ik leg nu mijn hoofd tegen zijn schouder aan, mijn armen rustig rond zijn schouders in zijn nek en ik laat mezelf ene beetje op hem rusten. We bewegen langzaam mee met de muziek en voor even hoor ik niets.
Ik hoor geen gillende mensen, ik voel geen "dood", ik voel hem..
Ik zie Lydia en Stiles vanuit mijn ooghoeken me aankijken terwijl ze helpen met de muziek op gang te houden. Als ik op kijk kijk ik Liam in zijn helblauwe ogen aan, ik sluit mijn ogen en voel zijn adem tegen mijn gezicht. Ik weet wat er gaat gebeure.. En dan
Geschreeuw.