I want to scream~Teenwolf| Dutch

Hoofdstuk 20

20.
Het geschreeuw klinkt zo hard dat ik niet weet wat te doen, ik duw me van Liam af en duw mijn handen plat tegen mijn oren. Ondertussen begin ik te lopen, ik loop de zaal uit naar een gangetje. Het geschreeuw in mijn oren is niet te houden en ik weet niet wat te doen! Ik gooi mijn lichaam tegen een kluisje aan. Terwijl het geschreeuw erger word hoor ik enkele voetstappen achter me aankomen. Liam neemt me in zijn armen en praat tegen me: "Komaan Emma! Jij kan dit!"
Hij neemt me op en duwt me omhoog tegen de kluisjes aan. Mijn tranende kijken in zijn nu door bezorgdheid bruine ogen.
"Ik kan het niet. Zo kan ik niet.. Zo wil ik niet."
Terwijl ik in mijn linker oor het geluid van een gillend kind hoor, hoor ik in mijn rechter oor het gehuil van een volwassen meisje. De rillingen gaan doorheen mijn lichaam en bij elke gil knapt er vanbinnen iets in me. Tot er uiteindelijk maar 1 stem overblijft. Die van een volwassen vrouw.
Ik voel hoe de stem in mij tegen me schreeuwt, ze schreeuwt en vraagt me haar schreeuw uit te roepen. De kloppingen in mijn hoofd worden zwaarder en harder.
"Concentreer je Emma! Komaan je kan dit!" hoor ik wazig achter me, Liam probeert me te kalmeren met zijn rustige stem. Ik zie zijn weerwolvige bruine ogen me aankijken maar ik kan me niet concentreren.
Ik voel de stemmen in me schreeuwen en ik duw mijn handen nog harder tege mijn oren aan. Liam grijpt me bij mijn onderarmen vast en bij die aanraking kijk ik recht in zijn ogen. Ik zie hoe hij de angst in mijn ogen ziet. Bij zijn aanraking verspreidt er zich een koude rilling over mijn hele lichaam.
Dood.
"Wat is er?"
"Je moet weg.."
"Waarom?"
"Ik ga je pijn doen..."
"Ik ga je pijn doen.. Dit mag niet gebeuren! Ga weg!"
Ik zie Liam panikeren en zijn houding straalt angst uit, hij mompelt wat in zichzelf: "Het verleden herhaalt zich..."
Ik snap er niks van maar dat maakt me niet uit, ik moet niks begrijpen, het enigste wat ik wil is dat de stem in mijn hoofd weggaat.
"Liam ga!" schreeuw ik nu uit, mijn stem is zo hard en schel dat ik hem zelf niet eens meer herken.
Liam wandelt nu tot recht voor mijn gezicht, zijn bruine ogen kijken me doordringend aan en hij zegt tegen me:
"Emma.. Ik laat je niet alleen!"
Op dat moment kijk ik van zijn ogen naar zijn lippen, onze gezichten zijn nog maar 4 cm van elkaar verwijdert. Ik hoor het geschreeuw, maar nu negeer ik het, mijn hart bonst zo hard in mijn keel dat ik even de pijn lijk te vergeten. Ik sluit mijn ogen en dan hoor ik een harde schreeuw in mijn gehoorgang.
Ik houd het niet meer uit, ik haal een diepe adem en schreeuw mijn gehele longinhoud uit!
Ik open mijn ogen en zie hoe Liam hard naar achter botst en met zijn rug los tegen enkele kluisjes aan vliegt. Hij valt vervolgens hard op de grond en ik hoor een laaste kreun met een zucht. Dan is het stil, het enigste wat ik nog zie is het stromende bloed dat uit zijn oren stroomt.
En een stilte, een eeuwige lange stilte.