Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.Bölüm
*Acı aslında hayatın ta kendisidir.Sadece gözlerini kapat ve aklına gelen ilk şeye üzül. İşte hayat bundan ibaret.*
Yapılan onca işlem,öldüğüne dair atılan imzalar,mezarlıkta uygun bir yer bulma...Daha ölümünü bile kabullenememişken bu işlerle sınanmak oldukça insanı yoruyor.Bırakın,bırakın da bizi acımızı yaşayalım.Bırakın annesini babasını da doya doya ağlasınlar.Bırakın!
"Hepsi benim yüzümden.Hepsi benim yüzümden.Hepsi benim yüzümden.Hepsi.Benim.Yüzümden." Emre dün geceden beri kendinde değil.Sürekli aynı cümleyi söylüyor ve olanlardan kendisini suçluyor.Nasıl eski hayatına dönecek,nasıl kendini toparlayacak bilmiyorum.
"Emre,yapma böyle.Hem Defne seni bu şekilde görse üzülmez miydi?Lütfen kendin için olmasa bile onun için dik durmaya çalış.Biliyorum canın çok acıyor ama kendini suçlayarak o acı geçmez.Aksine daha da yanar.Yapma böyle nolur."
Beni dikkatli bir şekilde dinledikten sonra bedenini bana doğru çevirdi ve gözlerime baktı.Buruk bir tebessümle baktım yüzüne. İşte şimdi olmuştu.Hadi Emre artık o güzel suratını asma.Bana güzel bir şeyler söyle.
"Hepsi benim yüzümden!" Dedi tekrar.Ama bu sefer ses tonu olabildiğince sert çıkmıştı.Yüksek ses tonundan dolayı etraftaki insanların da odak noktası olmuştuk.Yanımıza koşarak gelen Volkan bana ne olduğunu soruyordu.Gözlerimden yaşlar boşalırken hızlı adımlarla ayaklarımın beni götürdüğü yere gittim.Gerçekten çok dolmuştum artık.Emre ile ugraşmaktan,baş sağlığına gelen insanların karnını doyurmaktan üzülmeme vakit bile kalmamıştı.Koşarak parka gittiğimde banka bile oturamadan dizimin üzerine çöktüm.Hıçkırıklarım birbirine karışmıştı.Göz yaşlarım etrafı görmemi engelliyordu.Ağladım,ağladım,ağladım...
Dakikalarca orada,o şekilde ağladım.Rahatladım mı orası tartışılır.
"Abla,iyi misin?" Yaklaşık 5 yaşlarındaki bir kız çocuğu bana bakıyordu endişeli bir şekilde.
"İyiyim canım." Dedim ve gözyaşlarımı sildim.Daha sonra yüzündeki sevimli ifade buruk bir tebessüm etmemi sağladı.
"Neden ağlıyorsun?Sevgilinden mi ayrıldın?" Bu çocuk...fazla bilmiş.
"Boşver neden ağladığımı.Sen ne yapıyorsun burada.O mendilleri mi satıyorsun yoksa?" Dedim elindeki mendillere ve yan tarafında duran bir poşet mendile bakarken.
