BANA AİT (+18)

9. BÖLÜM

Hepinize selamlar kuzularım. Uzun bir aradan sonra yeni bölümle geldim. Bölüme başlamadan önce bi kaç duyurum olacak. Okursanız sevinirim♥️

- Öncelikle sevinerek şunu söylemek isterim ki,koronayı atlattım. Aslında uzun bir süre oldu ama,karantina sürecinde gerek fiziksel,gerekse ruhsal olarak biraz yıpranmış bulunmaktaydım. O yüzden yeni bölümü yazmaya pek cesaret edemedim. Tam olarak kendimi toplamak istedim,ve artık tek işim bu kitap olacak. Bundan emin olabilirsiniz. Bu süreçte yanımda olduğunuz ve sabırla beklediğiniz için size çok teşekkür ederim 🌸

- Artık tamamen kitaba odaklandığımıza göre,yeni bölüm tarihleri,voteler vs bunları bi konuşalım.
Elimden geldiğince yeni bölümleri hızlı yazmaya çalışacağım. Bu konu da şüpheniz olmasın. Ama benim de bi şekilde motive olmam için bölümlere vote ve yorum sınırı getirmek zorundayım.
Uzun bi aradan sonra geldiğim için votelere abanacağınızı biliyorum zaten:)
Yine de biz formalite olarak bi sayı koyalım.
70 vote bence bize az bile ama bu seferlik böyle olsun. Sizi çok seviyorum ve daha fazla zamanınızı almadan sizi kitapla başbaşa bırakıyorum.
İyi okumalar:)

Şehvet dolu öpüşmemiz devam ederken,artık burda bitirmemiz gerektiğini biliyordum.
Baran elleriyle beni kendine esir ederken,hiç de bırakacak gibi durmuyordu.

"Baran"

Azının içinde zor bela konuştuğum da,hızlı nefesim konuşmamı zorlaştırıyordu.

Artık durmamız gerektiğini oda anladığın da,öpücüklerine son verdi. Dudakları,dudaklarım da hareketsiz bi şekilde dururken,bu yaşadıklarımızın bir rüya olduğunu düşünüyordum.
Okadar anlatılmaz bişeydi ki,hiçbir kelime yetmezdi bu yaşadıklarımı,hissettiklerimi açıklamaya. Bu dünyadan soyutlanmış gibiydim. Hiçbir şey düşünememiş,hiçbir tepki verememiştim. Dokunuşları insanı baştan çıkaracak kadar ustacaydı.
Bu durum her ne kadar heyecan verici olsa da bi yandan da korkmama engel olamıyordum.
Aslında ilk günlerden anlamıştım,Barana karşı gelemediğimi. Çok başkaydı. Herkesten çok başka. Dokunuşları,bakışları,konuşması. Karşısındaki insanı hipnoz edebilecek kadar etkiliydi.

Gözlerim kapalı öylece beklemeye devam ediyordum. Bi yandan da bozulan nefes alışverişimi dengelemeye çalışıyordum.

Çenemde hissettiğim dokunuşlarla,gözlerimi açmak zorunda kaldım. Kapkara gözleriyle karşılaştığımda,bakışları beni delip geçiyordu.
Yüzünde beliren zafer duygusuyla konuşmaya başladığında,gerçek dünyaya geldiğimizi anlamıştım.

"Az önce yaşadığımız şey senin sonun,benim ise başlangıcımdı. Şu saatten sonra sen diye birşey yok Defne. Bırak bedenini,o aklından geçenler bile bana ait. Sen bütün hücrelerine kadar bensin artık."

Gözümden düşen yaşla,öylece yüzüne bakıyordum.Her kelimesinde kalbime bir bıçak saplanıyordu. Karnıma giren korkunun sancıları bu hayattan tamamen yok olmamı dilememe neden oluyordu.
Az önce ne yapmıştım ben. Söylüyüm...
Hayatımı,aklımı,kalbimi,bedenimi,kısaca bütün benliğimi Barana teslim ettim.
Belki dedim. Belki onun suyuna gidersem böyle olmaz.
Belki beni gerçekten sever ve ona göre davranır.
Ama herzaman ki aptallığımın hayatıma maal olacağını nerden bile bilirdim ki.

Ağlamamın onu asla etkilemediğini,gözlerinden net bir şekilde görebiliyordum. En çokta bu acı veriyordu sanırım. Seviyorum derken bile bi malmışım gibi davranılması. Duygularımı asla önemsemiyor ve bu kendimi biraz daha değersiz hissetmeme neden oluyordu.

Elini yüzümden çekmesi için kafamı önüme eğdiğim de,az sonra ağlamadan konuşmak için derin bir nefes çektim içime.

"Hep mi böyle olacak. Hep mi beni bi malmışım gibi göreceksin. Benim de duygularım var Baran. Bak bi kalbim var. Bu göz yaşları öylesine değil,acıdan akıyor. Neden görmüyorsun?"