"Min Yoongi .. ဒါဘယ္လဲ"
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ Jung Kookကိုတစ္ပါက္စာအဝတ္အစားေတသြားေပးမလို႔အိမ္ေပၚထပ္ကဆင္းလာတာကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ laptop တစ္လံုးနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနရင္း ေလသံမာမာနဲ႔လွမ္းေမးလာတဲ့ Jung Hoseokေၾကာင့္ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္လိုက္မိသည္။
"မိန္းမသြားခိုးမလို႔..."
"အတည္ေမးေနတာ ..."
"Jung Kookအတြက္ အင္က်ီေတသြားပို႔မလို႔ေလ.."
"မသြားနဲ႔... သူ႔ဟာသူလာျပန္ယူလိမ့္မယ္.."
"ငါအျပင္ေလးဘာေလးထြက္ၾကည့္ခ်င္လို႔..."
"မသြားနဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေလ..ခင္ဗ်ားကုိ"
Jung Hoseokရဲ႕ပိက္ေအာ္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာဖုန္းေျပာေနတဲ့ Bohyungပင္အထဲေျပးဝင္လာ၏။
"ငါ့ကို ေအာ္စရာမလိုဘူး...!"
"ခင္ဗ်ားက တစ္ခြန္းေျပာရင္နားလည္ေလ... ကိုယ္မသြားနဲ႔ဆိုမသြားနဲ႔ေပါ့...ခင္ဗ်ားခုေနေနတာကိုယ့္အိမ္ေနာ္...ကိုယ့္စကားကိုအေလးမထားရင္ ထြက္သြားလိုက္.."
"ဘာ!!"
သူ႔ရဲ႕သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတကုန္သြားခဲ့ပီ။
Bohyungေ႐ွ႕မွာ ပက္ပက္စက္စက္ေျပာေနလိုက္တာမ်ား။
"ေအး...ငါကလဲမေနခ်င္တာၾကာဘီ..ထြက္သြားမွာပါ.. ဘယ္ေတာ့မွထပ္မေတြ႔ခ်င္ဘူးမင္းကုိ ...ေတာက္!!"
"သြား!!! ျပန္မလာခဲ့နဲ႔ .. ဘာမွကိုနားမလည္ဘူး..."
ေဒါသေၾကာင့္နီျမန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာျမင္ရခဲတဲ့မ်က္ရည္ေတေဝ့သီေနတယ္ဆိုရင္ သူဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းေနေၾကာင္း Jung Hoseokသိေကာင္းပါရဲ႕။
တံခါးနားမွာရပ္ေနတဲ့ Bohyungကိုတြန္းတိုက္ရင္းအျပင္ဘက္ေျပးထြက္လာမိတယ္။
"Min Yoongi..ခင္ဗ်ား.....ခင္ဗ်ားကြာ..."
ေနာက္ေက်ာဆီက ကပ္ပါလာတဲ့အသံေလးကိုမၾကားဟန္ျပဳကာ ဒီ့ထပ္ ေဝးရာ ေဝးရာ အေဝးဆံုးဆီသို႔....။
VOUS LISEZ
Without Tomorrow City(မနတ္ျဖန္မ႐ွိေသာႏိုင္ငံ)
Fanfictionအခ်စ္ကိုဖံုးကြယ္ထားရတဲ့ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ မနတ္ျဖန္တိုင္းက နာၾကင္ရသည္ေလ။ Sope .................................. [Unicode] အချစ်ကိုဖုံးကွယ်ထားရတဲ့ သူစိမ်းနှစ်ယောက်အတွက်ကတော့ မနတ်ဖြန်တိုင်းက နာကြင်ရသည်လေ။ Sope
