ဒယ္ဂူၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္ကရ စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ မနတ္ေစာေစာ ဆိုင္စဖြင့္ထဲက သူေရာက္ေနတာ ခုဆိုေန႔လည္စာစားခ်ိန္ပင္ေရာက္ေနၿပီ။
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူ႔Yoongi က Sundayေတဆို ဒီဆိုင္ေလးမွာလာစားတတ္တယ္လို႔သိထားလို႔ ...အနဲဆံုးလူမျမင္ရေတာင္ တစ္ေနရာမွာတစ္ေလထဲ႐ွဴေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔တင္လံုေလာက္ပီမို႔.....။
စားပြဲေပၚက sprite ဗူးေလးက အေအးျပယ္လို႔ ပူေလာေလာနဲ႔ေသာက္လိုက္ရင္ အရသာသိပ္မထိေတာ့ေပ။
"ဘာလို႔ေရာက္မလာေသးတာလဲ ..."
လက္သည္းေတနဲ႔စားပြဲကို တစ္ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ရင္း ဖုန္းထဲက ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ပုဒ္ကိုထပ္ခါထပ္ခါၾကည့္ေနမိသည္။
သူ႔Yoongi က ျပံဳးလိုက္ရင္သိပ္ေခ်ာတယ္။
သို႔ေသာ္...အတိတ္ေတတံုးကေလာက္ေတာ့ အျပံဳးဟာ အသက္ဝင္မေနေတာ့ဘဲ အေရာင္ေတေဖ်ာ့ေနခဲ့၏။အတိတ္ကိုအခ်ိန္ခရီးသြားနဲ႔ျပန္သြားပီး ေခ်ာ့ျမဴလို႔ရရင္ေကာင္းသား။
အတိတ္ဆိုတာေကာင္းကင္နဲ႔တူတယ္။
လက္တစ္ဖတ္နဲ႔ေခၚလို႔မရတဲ့ေကာင္းကင္ကို လက္ႏွစ္ဖတ္နဲ႔ေခၚလဲအရာမထင္သလိုေပါ့။
သူတို႔အတိတ္ကလဲ ဘယ္လိုမွျပန္ျပင္ဆင္လို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။"ဟဲ့..လာပီ..လာပီ... ငါတို႔စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကမယ္ .. နင့္ဖုန္းကိုမသိမသာေလးခ်ိန္ထားေနာ္"
"ေအးပါဟယ္.. Oppaကfree style ေလးနဲ႔လဲ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတာပဲ..ငါေတာ့႐ူးခ်င္လာပီ"
ေဘးဝိုင္းက တိုးႀကိတ္ႀကိတ္အသံေတေၾကာင့္ သူပက္ဝန္းက်င္ကို အကဲခက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တစ္ဝိုင္းေက်ာ္မွာ မန္ေနဂ်ာနဲ႔အတူ စားစရာေတမွာေနတဲ့ သူ႔Yoongiေလး။
ဘယ္ေလာက္ပဲမသိသာေအာင္ ဖံုးအုပ္ထားပါေစ မ်က္လံုးေသးေသးေလးေတကိုၾကည့္ရံုနဲ႔ မွတ္မိေနတဲ့ အနက္႐ိႈင္းဆံုးတစ္ေနရာက သူ႔ရင္ဘက္ထဲမွာ႐ွိေနသည္ေလ။
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Without Tomorrow City(မနတ္ျဖန္မ႐ွိေသာႏိုင္ငံ)
Hayran Kurguအခ်စ္ကိုဖံုးကြယ္ထားရတဲ့ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ မနတ္ျဖန္တိုင္းက နာၾကင္ရသည္ေလ။ Sope .................................. [Unicode] အချစ်ကိုဖုံးကွယ်ထားရတဲ့ သူစိမ်းနှစ်ယောက်အတွက်ကတော့ မနတ်ဖြန်တိုင်းက နာကြင်ရသည်လေ။ Sope