The Painful Love

Chapter 7

Genie's POV

Nakakabingi ang katahimikan, sumasabay sa kapayapaan ng gabi. Hindi naman traffic. Sinabi ni Maverick na magdala kami ng pang tatlong araw na nga damit. Hindi naman sinabi sa amin kaagad na mga ilang araw kami sa aming pupuntahan edi sana nakapili kami ng mga damit ng maayos.

"I'm Genie Rap Galvante, ikaw?" Pagbabasag ko sa katahimikan. Nagugulat na binalingan ako ng tingin ni Rick at kitang kita kong nagpipigil siya ng kanyang tawa. Nakakatawa ba yung tanong ko? Nakakatawa ba yung magpakilala at tanongin kung ano rin ang pangalan niya? Tch whatever.

"I'm Maverick, Maverick Alcantara." Pagpapakilala niya pabalik at inabot sa akin ang isang kamay niya. Inabot ko naman ito. Tch daming alam.

"So, how are you?" Tanong niya, tumingin siya sa akin at ibinalik rin sa daan ang tingin.

"I-I'm okay, ikaw kamusta ka?" Okay ba talaga ako? O parte na naman ba ito ng pagpapanggap ko?

"Hahaha okay naman, eto masaya." Sagot niya ng may ngiti sa kanyang labi. Halata naman na masaya siya. "Paano ba maging masaya ulit?" Wala sa sariling tanong ko habang nakatanaw sa labas ng bintana. Nakabukas ang mga bintana ng sasakyan ni Maverick pero hindi ganun nakababa. Ibinaba ko ng tuluyan ang bintana at dinama ang simoy ng hangin ngayong gabi. Ang sarap sa pakiramdam.

"Hindi ko alam." Rinig kong sagot niya ngunit hindi ko siya binalingan ng tingin. May tumakas na namang luha sa aking mga mata kaya dali dali ko itong pinunasan. Hindi dapat ako umiyak, nakakahiya.

"Ilabas mo lang, baka sakaling gumaan ang pakiramdam mo. I'm here you can lean on me." Tumingin ako sa kanya at ngumiti siya sa akin. Ewan ko pero gumaan ang loob ko dahil sa sinabi niya.

"Thank you." I mouthed and I smiled him back. Tumingin ulit ako sa labas.

Nagkwentuhan kami, masarap naman siyang kasama, nakakagaan ng loob. Yung kulay ng mga mata niya ay hindi pala yun totoo. Contact lens lang daw kase trip niya hahahah. Nagshare ako sa kanya, wala namang masama roon. Nakwento ko rin sa kanya ang tungkol kay Jamaeann at kung sino at kung siya sa akin, hindi naman niya ako hinusgahan. And thanks God hindi ako umiyak. Pagkatapos nun ay tahimik na uli kami.

"Can I ask?"

"Anything, what is it?" I asked back without looking back at him. My eyes are still locked outside and still feeling the breeze of the night. It makes me calm as I closed my eyes.

"Anong ginagawa mo sa park nun?" Hindi ako sumagot agad. Tahimik lang siyang naghihintay sa isasagot ko. Nakapikit pa rin ang aking mga mata. "Masyado atang personal ang aking itinanong sayo, wag mo na lang sagutin."

"To hurt myself even more." I answered, and my eyes are still close. "Para balikan ang ilang mga alaala na hinihiling kong maibabalik pa sa d-dati." 

"What? Are you insane? To hurt yourself even more? Hindi pa ba sapat ang sakit na nararamdaman mo sa bawat araw na dumaraan?" Nagtataka at nag aalinlangan niyang tanong. Alam kong tumitingin tingin siya sa akin, nararamdaman ko. Maybe, I am insane. "Did you ever ask yourself if you really deserve that pain you were feeling right now? Did you ever ask yourself if that person deserve your tears? Did you ever ask yourself if you're tears are worth it for that person? The reason why you were hurting?" He asked. I opened my eyes but still locked outside. I felt my tears running down from my tired eyes.

I shook my head. No I didn't. All I did was to ask  myself, what's wrong with me? Why am I so clingy? Why does people leave? Why am I fucking hurting?