Elizabeth

Imię strachu - Thomas Seymour

Cheshunt, 2 czerwca 1548 r.

Obudziłam się, ponieważ ktoś wszedł do mojej komnaty.

~ Kat, czy to ty? ~ zapytałam, sądząc, że to moja guwernantka, lecz nie uzyskałam odpowiedzi. ~ Jeżeli, to jest ktoś ze służby, to proszę mnie nie budzić. Jestem jeszcze zmęczona.

Nagle ktoś odsłonił zasłonę baldachimu, więc gwałtownie usiadłam i wtedy dostrzegłam sir Thomasa Seymoura, przyglądającego mi się uważnie.

~ Dzień dobry, księżniczko ~ przywitał się głosem nad wyraz cichym. ~ Czy wspominałem już, że masz piękne włosy? ~ Dotknął dłonią moich długich, ognistorudych włosów, a wtedy wzdrygnęłam się zaniepokojona.

~ Sir Thomasie, co pana sprowadza do mnie o tak wczesnej porze? ~ zapytałam spokojnie, mimo że się bałam, po czym wstałam z łóżka i narzuciłam podomkę na koszulę nocną.

~ Księżniczko, ty tego nie zrozumiesz... ~ zaczął mężczyzna, po czym objął mnie.

~ Proszę mnie natychmiast puścić! Nie może mnie pan dotykać bez mojej zgody! ~ Wymsknęłam się z jego uścisku, po czym ruszyłam w stronę drzwi, prowadzących do pokoju Kat. Gdy do nich dotarłam, próbowałam je otworzyć, ale
w związku z tym, że były zamknięte na klucz, zaczęłam uderzać w nie pięścią.
~ Kat, pomocy!

Tymczasem sir Thomas siłą odciągnął mnie od drzwi, po czym uderzył mnie w twarz. Zaczęłam płakać i krzyczeć, a wtedy mój oprawca zaśmiał się.

~ Córka dziwki Boleyn, jest taka sama, jak matka! Słaba i żałosna!

Nagle do komnaty wbiegła Catherine Parr, która widząc swojego męża znęcającego się nade mną, zawołała gniewnie:

~ Thomasie, co w ciebie wstąpiło, że tak traktujesz Elizabeth?! Wynoś się stąd! ~ Gdy mężczyzna pełen wściekłości wyszedł z mojej sypialni, Catherine podeszła do mnie i przytuliła. ~ On już cię nie skrzywdzi. Obiecuję ci to, Elizabeth.

~●~

Wybudziłam się z tego koszmaru z krzykiem. Usiadłam przerażona na łóżku, po czym ukryłam twarz w dłoniach. Pragnęłam jak najszybciej odegnać od siebie te wspomnienia związane z sir Thomasem Seymourem.

─ Księżniczko? ─ Usłyszałam troskliwy głos Kat.

─ Śnił mi się koszmar, więc przepraszam, jeśli cię zaniepokoiłam ─ odpowiedziałam guwernantce.

Kat usiadła na krześle przy łóżku, westchnęła ze smutkiem i spoglądając na mnie, powiedziała:

─ Wiem, że prześladują cię okropne wspomnienia związane z sir Thomasem Seymourem, lecz to się już nie wydarzy ponownie. Lady Catherine dobrze postąpiła wysyłając cię tu, do Cheshunt, z dala od swojego męża. Jesteś teraz bezpieczna.

To była prawda, lecz strachu przed tamtym mężczyzną wyzbyłam się dopiero po jego egzekucji, wykonanej za planowanie morderstwa mojego brata Edwarda.