Elizabeth

Lady Elizabeth

Hatfield, 13 sierpnia 1541 r.

Był piękny letni poranek, gdy czytając książkę, zauważyłam pszczołę latającą w pobliżu stolika. Była nad wyraz pięknym owadem, przy którym nie czułam się zagrożona; zapewne wynikało to z tego, iż jeszcze nigdy nie doświadczyłam ataku pszczoły bądź osy. Długo nie podziwiałam owada, gdyż treść książki była bardziej interesująca od owada znajdującego się niedaleko mnie. Niestety wtedy popełniłam błąd, a poświęcając więcej uwagi pszczole, nie zostałabym przez nią ukłuta.

Kończyłam właśnie czytać rozdział, gdy owad usiadł mi na dłoni, a ja – zupełnie się tego nie spodziewając – odruchowo uderzyłam intruza drugą ręką, chcąc się go pozbyć, lecz mi się nie udało. Rozwścieczona pszczoła gwałtownie wbiła żądło w moją dłoń, ale tym samym, doprowadziła do swej śmierci. Trudno powiedzieć, czy to ból, czy widok konającego w agonii owada, sprawił, że zawołałam moją guwernantkę Kat. Niestety przyszła jedynie służąca, która widząc mnie zapłakaną, zapytała troskliwym tonem:

─ Lady, co się stało?

Tymczasem ja nie miałam najmniejszej ochoty dzielić się z tą kobietą swoim nieszczęściem, toteż poprosiłam ją, aby przyprowadziła Kat. Spełniła moją prośbę i chwilę później do mej komnaty przybiegła przerażona guwernantka.

─ Lady Elizabeth, słyszałam, że coś ci się stało! ─ Uklękła przede mną,
a widząc moją nieco opuchniętą od ukłucia pszczoły dłoń, powiedziała spokojniejszym tonem: ─ Gdyby ten owad wiedział, że ma do czynienia z księżniczką, nigdy nie odważyłby się ciebie zaatakować. ─ Uśmiechnęła się i ostrożnie wyjęła żądło
z mojej dłoni. ─ Chodź ze mną, znajdziemy jakieś lekarstwo na to ukłucie. To jest jak igła, więc...

─ Kat ─ zaczęłam cicho. ─ Nazwałaś mnie księżniczką, lecz ja nią już nie jestem. Powinnaś zwracać się do mnie „lady". Och, Kat, dlaczego pozbawiono mnie tytułu?! Śmierć mamy była dla mnie ogromnym ciosem. Czy ojciec i jego doradcy tak mnie nienawidzili, że zabrali mój królewski status i przywileje? Kat wytłumacz mi to, proszę. ─ Znów zaczęłam płakać, a wtedy kobieta przytuliła mnie.

─ W naszym królestwie rządzi niesprawiedliwość, której nikt nie uniknie. Kiedyś odzyskasz swój prawdziwy tytuł, a wtedy tamci głupcy zrozumieją, jak wielki błąd popełnili, uważając cię za bękarta ─ odpowiedziała Kat.

─ Ty zawsze mówisz prawdę. ─ Uśmiechnęłam się do guwernantki przez łzy.

Kat się nie myliła. Trzy lata później odzyskałam tytuł księżniczki oraz przyznano mi prawo do zostania w przyszłości królową. Rzadko słyszałam, aby ktoś mówił o mnie „ta bękarcia córka wiedźmy Boleyn", a to mnie bardzo cieszyło. Niestety zdarzało się, że jakiś śmiałek odważył się podważyć moje prawa do tronu, lecz spotykała go za to kara.

Znów zaczęto traktować mnie sprawiedliwie.