De fles

Onbeheersbare Emoties

Toen Eren zich door de drukke gangen van het hoofdkwartier haastte, bezorgde het lot hem een noodlottige ontmoeting met Levï. Hij probeerde er ongemerkt langs te glippen, maar Levï's doordringende blik deed hem verstarren. Levï's stem, scherp als een mes, sneed door de spanning: "Jij, vuile snotaap, wat dacht je wel niet? Wie denk je wel dat je bent? Het hele hoofdkwartier gonst van jouw roekeloze daad. Ik word misselijk van je, vooral omdat je een man bent."

Eren's vuisten balden zich, zijn hart bonkte, maar zijn vastberadenheid bleef onwrikbaar. Met onwrikbare vastberadenheid antwoordde hij: "Ik meende elk woord dat ik zei."

Levï's opgetrokken wenkbrauw straalde ongeloof uit, een vage grijns met iets diepers in zijn ogen. "Beweer je serieus dat je van me houdt?" antwoordde hij, zijn stem gelaagd met twijfel, terwijl hij Eren een bijna spottend klopje op de schouder gaf. "Word wakker, snotaap. Dacht je nou echt dat ik zoiets zou denken?"

Eren hield voet bij stuk, zijn hart blootgelegd. "Dus je gaat me beletten van je te houden?" daagde hij uit, wanhoop trillend in zijn stem.

Levï zuchtte, zijn houding verzachtte voor een kort moment, een vleugje kwetsbaarheid sijpelde door. "Ik zeg het je, je bent er niet toe in staat."

Eren's vastberadenheid verdiepte zich toen hij zijn ziel blootlegde. "Ik hou van je," bekende hij, zijn woorden met het gewicht van een onmiskenbare waarheid. "Die kus was het mooiste dat me ooit is overkomen."

Levï's masker van onverschilligheid wankelde en onthulde een glimp van de onrust eronder. Hij aarzelde, zijn innerlijke conflict was voelbaar. Hij dacht bij zichzelf: "Als ik toegeef dat ik ook van hem hou, kan het allemaal rampzalig aflopen." Met afgemeten woorden gaf hij uitleg: "Ik zeg dit voor je eigen welzijn. Je moet niet meer in mijn buurt komen."

Terwijl Levï zich omdraaide en wegliep, bleef Eren daar staan, zijn hart in beroering, hun onuitgesproken emoties die als een onopgelost raadsel in de lucht bleven hangen.