ჩვეულებრი დღე, ჩვეულებრივი დილა
სკოლის გზას მივუყვებოდი და წიგნს ვკითხულობდი
- ფეი, ოდესმე ამოიღებ მაგ თავს წიგნებიდან
ჩემს წინ ფერამ აისვეტა და წიგნი ამართვა
- ფერა წიგნი დამიბრუნე
ვეუბნები მთელი სიმკაცრით და მისკენ მივდივარ
ისიც წიგნს მაჩეჩებს და გარბის
- კარგი, კარგი, ოღონდ არ შემჭამო
იძახის შორი მანძილიდან
მე კი მას ყურადღებას აღარ ვაქცევ და წიგნს ვუბრუნდები
დღეს ბოლო დღე იყო ჩაბარების, ეს იყო მიზეზი რატომაც წიგნს გზაში ვკითხულობდი
სამწუხაროდ დრო არ მქონდა რომ სახლში წამეკითხა
- ფეი, ისევ წიგნებში გვყავს
მისი ხმის გაგონებისას, თავს უფლება არ მივეცი რომ გამეხედა
- შენს საქმეს მიხედე პეინ
ვეუბნები ისე რომ თავს წიგნიდან არ ვიღებ ან ვცდილობ რომ არ ავიღო
- კარგი რაა, ახლა ისტორიულ წიგნებს ვინ კითხულობს
- როგორც ხედავ მე
ვეუბნები და ბოლოს მაინც მას ვუყურებ
- შენს გარდა ვინმე კითხულობს მასეთ მოსაწყენ წიგნებს?
- რა ვქნა თუ ასეთი განსხვავებული ვარ
და ღიმილით ვუყურებ
- ნამდვილად, შენნაირ უცნაურს ვერსად შეხვდები
მის სიტყვებზე თვალები მენთობა
- შენ ჩემი მერვების მოშლის გარდა სხვა საქმე არ გაქვს
- დამიჯერე შენზე მნიშვნელოვანი საქმეებიც მაქვს
მეუბნება და უკან მტოვებს
ღრმად ვოხრავ და გზას ვაგრძელებ
წაკითხვის სურვილმა მაიძულა ისევ ჩამეხედა წიგნში
მთელი ეს დრო გაუჩერებელი ვკითხულობდი სანამ ტელეფონს არ დავაკვირდი
YOU ARE READING
Another me
Hành độngდრამის გაკვეთილზე ვაპირებდი შესვლას და უცებ ის გოგო გამახსენდა, წინ რომ შემეჩეხა, ზუსტად ჩემნაირ მწვანე სვიტერში გამოწყობილი. აი, თურმე ვისში შევეშალე მისის უოტს. მწვანესვიტერიანი მანაც დაინახა და მე ვეგონე... ეს ძალიან მარტივი ახსნა იყო, არა?
