ჩემი სიტყვები ბოლოს მიღებდნენ, მაგრამ სიმართლე სიმართლეა, ფეი ეს დაწყევლილი ტკივილი გამოიარა და აქამდე ისე მოვიდა რომ არავის არაფერი ახვენა გარდა ღიმილისა რომელიც მთელ მის ტკივილს ფარავდა
- ჩემი პატარა
დედას ხმა მესმის მაგრამ ისევ არ მაქვს რეაგირება, ისევ ფეის მშვიდ სახეს ვუყურებ და მასში ვიკარგები
თვალი დედას მოვკარი რომელიც თმებზე ეფერობა და ჩუმათ ჩურჩულებდა, თუ როგორ წუხდა, თუ როგორ უნდოდა ნანობდა
მაგრამ უკვე გვიანია, მან ეს უკვე გამოიარა, მან ეს ტკივილი უკვე იგრძნო, ჩვენ კი ვერ დავიცავით, მისი სული სიბინძურისგან ვერ დავიცავი
- ჰარი
მისი ხმა გავიგონე, სწრაფად თავი ავიღე და მის ლამაზ თვალებს შევხედე, მასთან ახლოს მივედი და შუბლზე ვეამბორე
ნამდვილად არ მეგონა მე თუ ვიქნებოდი ის ადამიანი ვის სახელსაც პირველი დაიძახებდა, მისთვის ასეთი მნიშვნელოვანი პიროვნება თუ ვიყავი და მე მას იმედები გავუცრუე
- რა მოხვდა? აქ რა მინდა?
არცერთი პასუხს არ ცემდა, ცდილობდენ რამე ისეთი ეთქვათ რაც ამ სიტუაციას არ დაამძიმებდა და ფეიზეც არ იმოქმედებდა
- ფეი ჰარიმ გვითხრა რომ...
მამამ საუბარი დაიწყო, მაგრამ დასრულება ვერ მოახრეხა, ცრემლები მასაც ახჩობდა და ვერ ხვდებოდა როგორ მოეყარა თავი ყველაფრისთვის
ფეი p.o.v
როგორც ჩანს ჰარის ყველაფერი უთქვამს, მას არც ვადანაშაულებ, მაგრამ მაინც ვფიქრობ რომ არასწორად მოიქცა
- მართალია
ეს ერთი სიტყვა წარმოვტქვი თუ არაოროვემ ტირილს უმატა ხოლო ჰარიმ ხელზე უფრო მომიჭირა
- რატომ არაფერი მითხარი? ნუთუ აზე გძულვარ?
ასეთ სიტყვებს როგორ მეუბნება, ასეთი უგულო ვგონივარ, ნუთუ ყველას იმიტომ გონია ამ ყველაფერს იმიტომ ვმალავ რომ ისინი მძულს
YOU ARE READING
Another me
Actionდრამის გაკვეთილზე ვაპირებდი შესვლას და უცებ ის გოგო გამახსენდა, წინ რომ შემეჩეხა, ზუსტად ჩემნაირ მწვანე სვიტერში გამოწყობილი. აი, თურმე ვისში შევეშალე მისის უოტს. მწვანესვიტერიანი მანაც დაინახა და მე ვეგონე... ეს ძალიან მარტივი ახსნა იყო, არა?
