ასეთი ტკივილი, თითქმის არაამქვეყნიური იყო, ვერაფერს ვგრძნობდი ისეთი გაუსაძლისი იყო ეს ტკივილი და ისეთი საზარელი იყო ეს შიში
- რა უნდა გავაკეთო?
ჩუმად ჩემთვის ამოვიკნავლე, მაგრამ როგორც ჩანს ლიამმაც გაიგონა
- გავაკეთოთ, შენს ასე დატოვებას არ ვაპირებ
მეუბნება და მის ხელებს უფრო მხვევს
მეც როგორც ქურდი მის სურნელს ვიპარავ და ხარბად შევისუნთქავ, როგორ მსიამოვნებდა როდესაც მისი სურნელი ჩემს ფილტვებში დასეირნობდა და ყველა უჯრედს ეხებოდა
ძალიან დამოკიდებული გავხდი მასზე, იმაზე მეტად ვიდრე ვიფიქრებდი
- რატომ მეხმარები ლიამ? ასეთ ტკივილს მაყენებ და შემდეგ მეხმარები რატომ?
მგრძნობდი როგორ ყოყმანობდა და ვერ სცემდა პასუხს, მაგრამ მე ეს მჭირდებოდა
ჩემს გულს ეს სჭირდებოდა, მუთუ ასე ვეცოდები რომ მეხმარება
- არ ვიცი რატომ გეხმარები, უბრალოდ არ მინდა რომ შენს სახეზე ტკივილს ვხედავდე
მისმა სიტყვებმა იმაზე მეტად იმოქმედა ჩემზე ვიდრე ოდესმე რამეს უმოქმედია ჩემზე
გული არ მემორჩილებოდა, ისიც კი დამავიწყდა რომ ახლა კარის მეორე მხარეს ჩვენი ოჯახის წევრები იყვნენ
მასთან ახლოს ვიწევი და ჩვენს ტუჩებს ვაერთებ
ვიცი რამხელა შეცდომას ვუშვებ, ამას კარგად ვაცნობიერებ
მაგრამ მისი ტუჩები, მისი შეხება, მისი სინთქვა, ეს ყველაფერი ისე მოქმედებდა ჩემზე რომ თავი ვერ გავაკონტროლე
ვიგრძენი ხელი როგორ დამადო სეხეზე და მასთამ ახლოს მიმიზიდა
ნუთუ ისიც ჩემს მიმართს იმავეს გრძნობდა, ნუთუ ისიც იმავეთი იტანჯებოდა
YOU ARE READING
Another me
Actionდრამის გაკვეთილზე ვაპირებდი შესვლას და უცებ ის გოგო გამახსენდა, წინ რომ შემეჩეხა, ზუსტად ჩემნაირ მწვანე სვიტერში გამოწყობილი. აი, თურმე ვისში შევეშალე მისის უოტს. მწვანესვიტერიანი მანაც დაინახა და მე ვეგონე... ეს ძალიან მარტივი ახსნა იყო, არა?
