ლიამ p.o.v
გაოცებისგან არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, როგორი ბრმა ვიყავით, ეს როგორ ვერ დავინახე
ვცდილობდი თვალი იმ კარებისგან მომეშორებინა რომელის მეორე მხარესაც ფეის ეძინა
ჰარიზე არაფერი მქონდა სათქმელი როდესაც მე თვითონ განცვიფრებული ვიყავი ამ სიტუაციით
ადამიანს თუ ასეთი საშინელი ტკივილს დამალვა შეეძლო არ ვიცოდი
ახლა კი როდესაც ფეის ვხედავ მის ასეთ ჩუმ სახეს, ნამდვილად ვფიქრობ და ვაკვირდები, როგორ შეიცვალა, იმ დღეს შემდეგ
- ეს როგორ ვერ დავინახეთ?
ჩუმათ ვამბობ და ვცდილობდი კონტროლი არ დამეკარგა
- ასეთი რამ საერთოდ როგორ დამალა ის უფროა გასაკვირი?
- ადვილია როდესაც ადამიანის მხოლოდ ღიმილს უყურებ და არა თვალებს
ამბობს ბრი ჩვენზე გაბრაზებული რაზეც არ ვამტყუნებ
- რამდენი ხანია რაც ძინავს?
- არც ისე დიდი ხანია,
- ლუი შენ წადი და ბიჭებს სიტუაცია აუხსენი, მე აქ დავრჩები
მას აქ ასე ვერ დავტოვებდი, საშინელი ადამიანი მგონია საკუთარი თავი, რაც კი აქამდე გავუკეთე
- ბრი შეგიძლია შენც წამოხვიდე და ჰარის შენ აუხსნა ყველაფერი, ჩვენ არ მოგვისმენს
,,ვაუ ლუის ასე გინდა მასთან ყოფნა?"
ამ აზრებსაც მალე ვიგდებ გონებიდან და ისევ კარებს ვაშტერდები
- კარგი, ლიამ მას გაუფრთხილდი
ბრის გაფრთხილება მივიღე და მხოლოდ თავი დავუკარი
მათი წასვლისთანავე ფეის ოთახასი შევედი, შინაგანად მჭამდა ის გრძნობა რომ მან ეს საშინელება გადაიტანა
მასთან ახლოს მივედი და მისი სახის დათვალიერება დავიწყე
YOU ARE READING
Another me
Actionდრამის გაკვეთილზე ვაპირებდი შესვლას და უცებ ის გოგო გამახსენდა, წინ რომ შემეჩეხა, ზუსტად ჩემნაირ მწვანე სვიტერში გამოწყობილი. აი, თურმე ვისში შევეშალე მისის უოტს. მწვანესვიტერიანი მანაც დაინახა და მე ვეგონე... ეს ძალიან მარტივი ახსნა იყო, არა?
