Birini seversin. Çok seversin... Ağlarsın sevginden. Kahrolursun. O sana karşılık vermez daha çok ağlarsın. Hatıralar gelir aklına. Bir daha yaşanması imkansız olan ve senin de bunu bildiğin hatıralar... Hayata küsersin. Yaşamaktam zevk almazsın.
Aradan zaman geçer. Atlatman için uzun bir zaman... Gün gelir, aklına eskisinden daha az gelir. Eskisi kadar acı vermez. Hissetmezsin. O yara ordadır ama acımaz. Kabuk bağlar ama hiçbir zaman kaybolmaz. Belki de alışırsın. O kadar çok acır ki canın, bundan sonraki duyduğun acilar su içmek gibi olur senin için. Sıradan... Alışılmış...
Oysa bir gün gelir ortada hiçbirşey yokken düşüverir aklına. Gözünün önünde canlanır hatıralar bir bir. Sonra kulağına onu anımsatan bir şarkı...
En çok ne zaman olur bu biliyor musun? Kendini yalnız hissettiğin zaman. Ne zamanki içine o tek başına kalınca düşen sıkıntı düşer. O zaman sarılacak kimse kalmadığından yaralarına sarılırsın. Tek mirasın senin kötü anıların olur. İyiler çabuk unutulur. Sen kötüyü hatırlarsın. Canın birden yanar. Acıların küllerinden yeniden doğar. Bitti dersin, bitmez... Geçti dersin, geçmez. Ama gitme dersin, gider...
Kendine verdiğin sözler vardır. Unutmak için kendine söz vermişsindir. Ama hatıralar peşini bırakmaz. Onlar hep seninle kalır. Ve bu sözünü tutmanda zorluk çıkarır.
Bazen o sana geri dönse senin dönmiyeceğini bile bile seversin. Çünkü bilirsin ki ona geri dönersen ona gün, ay belki yıl boyunca acı çeken ruhuna haksızlık edersin. Ama yine de seversin. Aklını belki yönetebilirsin ama kalbinin kontrolü asla sana geçmez. Sen seversin, canın yanar...
ELİF SELEN KAYA
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçten Meseleler
PoesíaDeneme tarzı yazılarla kendinizi bulacağınız bir kitap. Şiirlerin harmanlanmış karışımı.
