Hi and Goodbye

chapter 8: The Catastrophe

The doctor confirmed that I have a chronic lymphocytic leukemia a cancer of the blood and bone marrow.

Pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo.

"A c-cancer!?".

Dad can't accept what the doctor said.
The doctor nods sadly 'yes'.

"I'm sorry, your son has 5 years to live from now kung hindi natin siya maagapan".

"Jusko ko po".
Ang tanging nasambit ni mommy.

Nanlumo ang buong pamilya ko sa narinig. Mom can't stop herself crying in dad's arms.

"But we still have hope, survival rate in younger patients like below 20s is high. We have 61.4% survival rate if we follow all the treatments."
Ang sabi ng doctor.

"Doc., ano ho ba ang dapat gawin para malampasan niya to? Ano ang pinakamabisang paraan para gumaling ang anak namin?".

"We have a lot of treatments like chemotherapy, radiation therapy, and more. It would last for months or even years depending on the type and severity of the condition. But the best treatment is to undergo stem cell transplant".

Tumigil si mom saglit sa pag-iyak at nagtanong sa doctor.

"Stem cell transplant?! It costs a lot of money right?".

"Yes, Mrs. Carson. Just prepare 3.5 million to ensure the best stem cell transplant. We will transport your son to London for the 92% successful transplant."

Pagkatapos ng pangyayaring iyon para kaming natakpan ng lupa. Walang imik ang bawat isa.
Tahimik ang buong kwarto.

Si ate nanonood ng kdrama sa laptop niya ng nakaheadset pero wala naman sa screen ang mga mata niya.
Tulala siya sa labas ng binatana.

While mom is sitting on the chair beside me. Tulala rin habang nakatingin sa isang bagay.

Habang si Dad ay lumabas. Doon siya sa labas nanatili pagkatapos ng lahat ng sinabi ng doctor.

At ako.
Nakahiga sa bed ko. Suot ang hospital gown at nakapasak ang ilang tube sa kamay ko.

"M-mom?".

Bumaling agad si mom sa akin. Lumapit siya sa akin.

"Yes, anak? Ano yun? May kailangan ka ba? O may masakit ba?".

Umiling-iling akong wala bago ngumiti.

"No, mom. Okay lang ako. Walang masakit sa akin."

Ngumiti lang siya sa akin at hinimas himas ang kamay ko.

"Mom?".

"Mm?".

"Sorry".

"Sorry for what?".
Nangungusap ang mga mata ni mom na puno ng pag-aalala sa akin.

Gusto ko ng umiyak. Bakit ko siya ginaganito? Naawa ako kay mom.

"I'm sorry mom...dahil wala akong ginawa kundi ang bigyan kayo ng problema. Wala akong ginawa kundi pag-aalahanin kayo, paiyakin and making you sad. Mom, I'm really really sorry".

Nangiwi ang mga bibig ko sa pag-iyak. I can't help myself not to cry, seeing my mom is crying too.

Ang sakit sa dibdib.

"I'm sorry mom...".

"Sshhh. Enough, wala kang kasalanan. Tama na, it's okay. Sshh... It's okay".