Kinse
Shit! Si Sofie! I want to shout and ask how the hell Sofie was doing. I know where I am now. I am unconscious but my thoughts are active and I can hear anything! Their murmurs filled the air of the room. Gusto kong gumalaw pero hindi ginagawa nang katawan ko. I was like in a slammer of my own self. Like I am in a cage, inside a deep, dark, hallow place where no one would ever know.
"How is she Doc? Nagkaroon ba nang deep injuries? Complications?" Kilala ko ang maangas na boses na yun. Hindi ko alam kung bakit bigla ko syang na-miss. Bakit pakiramdam ko ay sa isang gabing tulog ko ay ilang taon na ang lumipas mula nang makita ko sya?
I suddenly want to open my freaking eyes and look at him. I am forcing myself pero hindi gumagalaw ang katawan ko! I want to scream in frustration. Damn it! Ano bang nangyari?! Then an image flashed in my head. Nagpagulong gulong pala kami sa gilid nang kalsada! Malalaki ang mga bato doon at nakakatakot.
Wait. I lost my consciousness yeah? Wow! Ode! For the first in history! You actually became a fucking hero! Nga lang ay hindi ka bibigyan nang statwa nun for honorary purposes.
"The result came out that she's alright. Siguro dahil sa shock and trauma na na-encounter nang utak nya ay nawalan sya nang malay, the other lady stated na nagpagulong gulong sila sa gilid nang kalsada at yung parteng yun ay lubak lubak at maraming mga bato na hindi naayos."
Eh? May isang babae? Ah! Si Sofie. So it's her sob that I am hearing? Ang lakas. I remembered how lost Sofies' eyes that day. Para syang naglalakad na patay. This is not intentional. All I want was to save her from that near death of hers!
"Thank you."
"You're Welcome. We'll just give you a head ups if she'll be okay to be out. For now her body needs to rest."
Nakarinig ako nang galabog nang pintuan. Gusto ko nang imulat ang mga mata ko pero bakit ba kasi ang bigat?! Bakit di ko kaya? Gusto kong sumigaw na nandito ako at sabihing tulong pero maski man lang ang itaas ang daliri ko ay hindi ko kaya. Maski nga mata ko ay hindi ko magalaw.
"What the fuck happen?"
Salridos' voice is really nice to hear. He sounded ragged but for my ears it sounds soothing but right now, all I can say was he's so scary at this moment. Sa sandaling yun ay para bang hinihiling ko na sana naman ay may kasama silang iba para may umawat. I don't want Sofie to be blamed! I want to say that she can lean on me, on us! Kaya naman pakiramdam ko ay napaka bobo ko para hindi gumising dito kasi baka sisihin sya.
Ay bobong bobo Ode?! Sisisihin talaga sya kasi nga diba? Sya yung niligtas mo! Ikaw naman ang napahamak!
"I didn't know! I was just walking and then nagulat ako nang dinamba nya ako to save me! Hindi ko intensyon ito Sir! This was all accident!"
Muling humagulgol si Sofie. It was painful. May problema na nga sya dinadagdagan ko pa. How painful in the ass can I be? I push myself hard para magising. I hate it, I hate this. Damn it!
"D-Don't blame her..." daing ko na napakahina at ang inaasahan ko ay hindi ako mapapansin nang mga ito. I was kinda shock nang tumigil sa pagsigaw si Salrido. Pero mas lalo akong nagulat nang nagawa ko nang gumising! Yes!
Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko para lang muling mapapikit sa silaw nang ilaw. Muli akong dumilat, tiningnan ko ang paligid. Puti at amoy kemikal. Hindi na kataka takang nasa ospital ako. Hinanap nang aking mga mata si Sofie. Andun sya sa may sofa, nakayupyop at gumagalaw nang marahas ang balikat. Malayo kay Salrido na nasa pintuan. Nilingon ko ito.
Ngunit bago ko pa makita ang kanyang pwesto ay nandito na syang bigla sa aking harapan.
"Ode? Baby fetish? Are you alright? Anong nararamdaman mo? May masakit?"
