ანუკი

28

-რამდენიმე პირობით.
-რა პირობით?
-ზუტად ვიცი რო ვინანებ.. ჯერ... მინდა რომ შენმა ცოლმა ყველაფერი იცოდეს, რომ ზედმეტი ჭორები არ აგორდეს ქალაქში. ცოტა უხერხულია ის ყველაფერი რასაც ვაკეთებთ. თუ უნდა ჩვენთან ერთად იყოს ის 2 საათი, ჩემთვის უკეთესი იქნება.
-ჩემთან მარტო დარჩენის გეშინია?
ანუკი მადლობას უხდიდა ღმერთს რომ იმ მომენტში ტელეფონით ლაპარაკობდნენ და არა პირადად, რადგან ამ სიტყვებზე თავიდან ბოლომდე გაწითლდა, თითქოს მართლა ეშინოდა მასთან ერთად მარტო დარჩენის.
-არა. ჯერ ცოლის როლში ვიყავი და საყვარელი გყავდა, ახლა პირიქით არ მინდა გამოვიდეს. ვიცი რა გრძნობაც არის, არ ვუსურვებ არავის.
-კარგი შემდეგ.
-და შემდეგ, მხოლოდ საქმეზე ვისაუბრებთ, არანაირი გადახვევა. არც ერთ შეკითხვას არ დამისვამ რაც საქმეს არ ეხება. მეშვიდე დღეს უკვე გადმომიფორმებ ფირმას და ყველაფერზე უარს იტყვი რაც მე და ჩემ ბიზნესს გვეხება. მაქსიმალურად შორს დაიჭერ თავს ჩემგან და ჩემი ოჯახის ყველა წევრისგან . მე და შენ ერთმანეთს თუ სადმე შევხვდებით ღიმილით და გამარჯობათი შემოვიფარგლებით. არანაირი ერთმანეთთან სტუმრობები და ასე შემდგე. არც ამ დღეების განმავლობაში. გასაგებია?
-გასაგებია.
-როდიდან ვიწყებთ.
-ხვალიდან, თუ ჯანმრთე....
-და არც ჩემ ჯანმრთელობაზე არ ვილაპარაკებთ.
-შევთანხმდით.
-6 დღე.
***
მე მჯერა რომ ყველა ადამიანს აქვს თავისი ბედი, რომელსაც ვერასდროს გაექცევა. ადრე თუ გვიან ბედისწერას მაინც შეხვდება. ანუკის თავისუფლებისგან სულ 3 საათი აშორებდა, მაგრამ ყველაფერი მაინც ისე დამთავრდა როგორც დედამისს და ალექსანდრეს უნდოდათ. შესაძლოა ანუკის და ალექსანდრეს ბედი 5 წლის წინაც გადამწყდარიყო, უბრალოდ მასინ არც ერთი არ იყო მზად სერიოზული ურთიერთობისათვის. თან არარეალურია ისეთი დასასრული, რომლის დროსაც ადამიანი ეგუება ტოქსიკურ ურთიერთობას და ამას სიყვარულით ამართლებს. თუ ადამიანი გიყვარს, მას გაუშვებ. და ის აუცილებლად დაბრუნდება.
დილით აადრე ადგომა ანუკისთის პრობლემა არასდოდეს არ ყოფლა, არც დროული მომზადება, რადგან ამერიკაში დრო წუთებით და წამებით ჰქოდნა გათვლილი. შავ ტანსაცმელში გამოეწყო, რადგან მამა ახალი გარდაცვლილი ჰყავდა, თუმცა დიდად არ უყვარდა ეს ტრადიცია, თვითონაც არ გრძნობდა თავს ისე, რომ ფერადი და სადღესასწაულო ტანსაცმელი ჩაეცვა. ამჯერად იმედოვნებდა, რომ კართან ალექსანდრე აღარ დახვდებოდა და მძღოლი წაიყვანდა. საბედნიეროდ ესეც მოხდა. დილით 10 საათზე უკვე ოფისში იყო და თანამრომლებს ეცნობოდა.
-15 წუთით დააგვიანე-ალექსანდრეს შესასვლელში მიეგება.
-საცობები იყო.
-ადრე უნდა გამოსულიყავი. რითი დავიწყოთ?
-შეიძლება ყავა დავლიო?
-სახლში ყავა არ გაქვს?
-ეს კითხვა საქმეს რამენაირად ეხება?
-სამართლიანი შენიშვნაა. ზევით დაგელოდები.
-ჯერ რაღაც საბუთებზე უნდა მოვაწეროთ ხელი. გადაფორმება დიდხნიანი პროცედურაა. წამოდი სასადილოში დავსხდეთ.
-კარგი.
***
-აი აქ მოაწერ ხელს...
-მორჩა?
-კი.
-2საათი ხომ?
-წამზომი დავინიშნო?-ალექსანდრეს გაეღიმა ანუკის მოუთმენლობაზე, ყავა მოსვა და გამომწვევად გახედა-კაბა გიხდება.
ამ კომპლიმენტმა ანუკის თავი უხერხულად აგრძნობინა, ზემოდან თხელი კოსტიუმი ეცვა, რომელიც შეიკრა და სახეზე ოდნავ გაწითლდა.
-კარგი, ძირითადად მოგიწევს პერსონალთან მუშაობა და მათი კონტროლი. უფრო ფინანსურ მხარეს უნდა მიაქციო ყურადღება, რაში იხარჯება ფული, რამდენი თანამშრომელი გყავს ფირმაში და სასტუმროში. თვიური , წლიური შემოსავალი. ეს ყველაფერი ა...
***
მართლაც მათი შეთანხმების მიხედვით ანუკის და ალექსანდრეს საქმის გარდა, საერთოდ არაფერზე არ ულაპარაკიათ . როგორც კი 2 საათი გავიდა, ორივე თავის საქმის საკეთებლად წავიდა. მართლაც, ისე პროფესიონალურად იქცეოდნენ რომ ერთი შეხედვით ვერ იტყოდი , რომ ამ ორ ადამიანს საერთო წარსული ოდესმე ჰქონდათ. დღე ანუკისთვის ზედმეტად დამღლელი აღმოჩნდა, რადგან ამერიკაში 8 საათი ზედიზედ არასდროს არ უმუშავია. იქ ძირითადად სწავლას უთმობდა დროს და რესტორანში მაქსიმუმ 2 საათს ატარებდა, დანარჩენ საქმეებს კი სახლიდან აგვარებდნენ. თან მძღოლი არ ჰყავდა გაფრთხილებული რომელზე უნდა მოსულიყო და ოფისის გასასვლელთან ელოდებოდა . გარეთ თავსხმა წვიმა იყო. ამ დროს ალექსანდრეს მანქანა დაინახა, რომლიდანაც ვიღაც ახალგაზრდა გოგო გადმოვიდა და მისი მიმართულებით ხელის ქნევა დაიწყო. უკან , რომ მიიხედა მიხვდა რომ ალექსანდრეს უქნევდა ის გოგო ხელს. მისი ცოლი იყო. ალექსანდრეს ანუკი არც შეუმჩნევია ისე წავიდა მისკენ, მეორე მხრიდან მანქანის კარი გაუღო და თვითონ საჭესთან დაჯდა. ამ მოკლე დროში მან კარგად შეძლო ყოფილი ქმრის ცოლის შეთვალიერება, თითქოს დაწყნარდა, რადგან გარეგნულად დიდი ვერაფერი ვერ შეატყო. 20წუთის შემდეგ მძღოლმა ძლივს მოაკითხა და დაღლილი სახლში წავიდა, სადაც მარტო ტატო დახვდა.
-აბა, როგორ ჩაიარა პირველმა დღემ?
-საშინლად.. ელენე არ არის სახლში?
-არა. რატომ საშინლად?
-დავიღალე, წავალ ცოტას დავიძინებ.
-ხო, გეტყობა. სახეზე ცუდი ფერი გადევს.
-უი მართლა?-სარკეში ჩაიხედა და სულ ფერმკრთალი იყო, სულ გადაავიწყდა ექიმის სიტყვები, რომ მას დასვენება ჭირდებოდა. მაგრამ სხვა რა გზა ჰქონდა? მხოლოდ ესე შეეძლო ფირმის გადაფორმება და საბოლოოდ წასვლა აქედან. თავს არწმუნებდა რომ ერთ კვირაში გაფრინდებოდა და ყველანაირ გამოკვლევას იქ ჩაიტარებდა.ყველაფერი დალაგდებოდა და აღარასოდეს მოუწევდა აქ დაბრუნება. როგორც ჩვევიათ ხოლმე ადამიანებს , როდესაც თავს იტყუებენ, იმას ფიქრობენ, რისი მოსმენაც უნდათ.
-ცუდად ხარ?
-არა, დავიღალე.
ზუსტად ამ დროს ექიმმა დაურეკა.
-გისმენთ?
-ქალბატონო ანუკი, მე თქვენი კარდიოლოგი ვარ. დღეს შეხვედრა რომ გვქონდა დანიშნული, ჰოლტერის აპარატი რომ უნდა მოგვეხსნა, რატომ არ მოხვედით?
-დიდი ბოდიში, სამსახურში ვიყავი და სულ გადამავიწყდა, ეხლა ალბათ უკვე გვიანია.
-არა, ერთი საათი კიდევ ვიქნები, თუ მოასწრებთ.
-აუცილებელია დღეს?
-დიახ. აუცილებელია. გირეკავდით, მაგრამ არ გვიპასუხეთ.
-სამსახურში ტელეფონი გამორთული მაქვს ხოლმე. კარგით ეხლავე გამოვალ.
ანუკიმ ტელეფონი გათიშა, მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო და კარისკენ წავიდა.
-მოიცადე, სად მიდიხარ?
-ერთ-ერთ ინვესტორს უნდა შევხვდე, ჯორჯ და ქეითს უნდა გაეკეთებინათ იდეაში ეგ.
-ქართველ ინვესტორს რანაირად შეხვდებოდნენ?
-წარმომადგენელს ველაპარაკე. ხვალ მიფრინავს და აუცილებლად უნდა შევხვდე.
-გინდა მე გაგიყვან?
-არა, ჩემით წავალ. არ მინდა მძღოლი, ლოკოკინაა.