ანუკი

34

-არა, ჩემი შეცდომების აღიარება პრობლემა არასდროს ყოფილა.
-და გამოსწორება ყოველთვის პრობლემა იყო.
-უბრალოდ მაინტერესებს, უკონტექსტოდ გეკითხები. რომ არა ეს 5 წელი და ამერიკაში არ წასულიყავი, მე ცოლი არ მომეყვანა, ვითომ შანსი ჰქონდა ჩვენ ქორწინებას?
ამ დროს ანუკის ჯორჯმა დაურეკა.
-გისმენ?
-სად ხარ?
-კაფეში, ხო მშვიდობაა?
-ბიბლიოთეკაში გადავდივართ მე და ბავშვები ხვალისთვის ერთად გადავიმეორებთ საკვანძო საკითხებს, არ მოხვალ?
-კი, კი . ეხლავე გამოვდივარ. 20წუთში ვიქნები-გაუთიშა და ალექსანდრეს გახედა, არ უნდოდა კითხვაზე პასუხი. ბევრი მიზეზის გამო-გამოცდისთვის უნდა მოვემზადო..
-მესმის. გაგაცილებ.
-არა, ტაქსს გავაჩერებ. დროზე უნდა მივიდე. ხვალ მიფრინავ?
-კი.
-ბედნიერი მგზავრობა მაშინ .. ალბათ ეს პირველი შეხვედრაა ჩვენი ამ წლების განმავლობაში რომლის დროსაც ერთმანეთი არ მოგვიკლავს. მინდა , რომ თუ კიდევ შეგხვდები სადმე ისევ შევძლოთ ეს..
-და რატომ მაინცდამაინც თუ? რო ჩამოხვალ შემეხმიანე.
-შეილება.
-კარგი, წარმატებები გამოცდებზე.
-იცი.. ხვალინდელი გამოცდა ბიზნეს მენეჯმენტია.
-ხოო?
-შენ ხო ნასწავლი გაქვს ეგ ყველაფერი.
-კი.
-ცოტა არ იყოს ძალიან მეზარება ეს ჯგუფური მეცადინეობები, არ გინდა დამეხმარო?
-გაქ აქ წიგნები?
-არა, უცებ გავიდეთ კამპუსში ავიღებ და სადმე დავჯდეთ.
-კაი, ტაქსს გამოვიძახებ.

***
ანუკი აზრზე არ იყო რატომ შესთავაზა ალექსს მასთან წასვლა, როცა ხვდებოდა, რომ დიდი ალბათობით ეს ყველაფერი ცუდად დამთავრდებოდა. თუმცა იმ მომენტში უბრალოდ მის გვერდით ყოფნა ამშვიდებდა და სიმშვიდეს ჰგვრიდა. კამპუსში მარტო გადავიდა, წიგნები აიღო და მანქანაში ჩაჯდა.
-ჩემთან ხო არ გინდა ავიდეთ? სასტუმროში. ცუდად არ გამიგო. უბრალოდ იქ სიმშვიდეა, თუ არ გინდა არც ეგ არის პრობლემა სადმე სხვაგან დავჯდეთ.
-არ ვიცი... თუ ნაღდად სწავლის გამო ავალთ
-ანუკი, საყვარელო ჯერ ეს ერთი შენ შემომთავაზე კამპუსში წავიდეთ ჩემთანო, სექსი რო მნდომოდა ალბათ არც გაგიშვებდი ხო უნივერსიტეტში?
-არა, რა ეგ არ მიგულისხმია. წავიდეთ... ნუ მაგდებ ხოლმე ესეთ უხერხულში.
ტაქსი სასტუმროს მიადგა, ამ დროს საშინელი წვიმა დაიწყო და ორივე სირბილით შევიდა შიგნით. ალექსანდრეს ლუქსი ჰქონდა აღებული, ოთახიდან ნიუ ორკის ულამაზესი ხედი მოჩანდა. ოთახს უზარმაზარი აივანი უერთდებოდა, რომლის კარიც ღია იყო და ამიტო წვიმა ასხავდა. ალექსმა კარი დაკეტა და ჩაის ადუღება დაიწყო.
-ხო არ დასველდი?
-არა-მანაც გაიხადა ჟაკეტი და სავარძელზე დადო-კომფორტული ნომერია.
-ხო. მითხარი აბა რითი დავიწყოთ, სანამ ჩაი ადუღდება.
-მოდი სიმართლე გითხრა... აზრზე არ ვარ აქედან არაფრის. ყველაფერს იმით ვაბარებდი რაც ფირმაში ვისწავლე. უბრალოდ რო გადახედო უცებ?
ალექსანდრემ წიგნი აიღო და თვალი გადაავლო. მერე ორივესთვის ჩაი დაასხა და ანუკის ახედა.
-არაა რთული. დავიწყოთ-2 საათი შეუჩერებლად მეცადინეობდნენ, ალექსანდრემ მისაღებიდან დაფა და მარკერებიც კი ამოატანინა და ისე დაიწყო ახსნა. ცოტა ხანში ალექსანდრეს ტელეფონზე დაურეკეს.
-გისმენთ? ა.. ანუკი?
-ვინაა?
-შენი მეგობარი-ტელეფონს ხელი დაადო და ანუკის გახედა კითხვით რა ვქნაო.
-ჯორჯ?-ანუკიმ ტელეფონი გამოართვა.
-სად ხარ? 2 საათის წინ უნდა მოსულიყავი?
-აუ... დამავიწყდა მოწერა, ტელეფონი დამიჯდა.
-დაგავიწყდა? რა არ ვიფიქრეთ ხო ხარ დალაგებული? ოცოტაც და საავადმყოფოებში დავიწყებდი რეკვას, ვიფიქრე...
-რა იფიქრე? მითხარი.
-არაფერი.. უბრალოდ.. ესეთი რაღაცეები ნუ გავიწყდება. სად ხარ, მოვალთ და...
-არა, არ მინდა. არ მოვალ ბიბლიოთეკაში.
-არ ემზადბეი ხვალისთვის?
-მეხმარება რეზი.
-კარგი, როგორც გინდა. უბრალოდ მეორედ ესე აღარ მოიქცე. ვინერვიულეთ-ჯორჯმა გათიშა.
-საიდან იცის შენი ნომერი?
-აზრზე არ ვარ. მაგრამ მაგის პოვნას რა უნდა დღეს.
-ინერვიულეს..იფიქრეს პერედოზით გდია სადმე ხიდის ქვესო.
-ხო, უნდა დაგერეკა. არ გამოვიდა ლამაზად.. და რეზისთან ერთად რატომ ხარ?
-იმიტო რო არ მაქვს ამათი კრიტიკის მოსმენის თავი. ცუდად ახსოვთ ის პერიოდი... და ვერ გამიგებენ. რო დამთავრდება ყველაფერი მერე ვეტყვი.. ბოდიში თუ გეწყინა.. რო სიმარტლე არ ვუთხარი.
-ეგ ჩემი საქმე არაა. გავაგრძელოთ?
-კი.
-მოიცა, გინდა რამეს შევუკვეთავ? მთელი დღეა მშიერი ხარ.
-არა, არ მშია. გავაგრძელოთ.
-ნუ ჯიუტობ, ენერგია ხო გჭირდება.
-უი, თან წამალიც უნდა დავლიო. კაი,... რა აქვთ-ანუკიმ მენიუს გადახედა.
-არა, მე შევუკვეთავ. აქ ძაან მაგარი სპაგეტის სუპი აქვთ ფრიკადელებით.
-რა? რეებს ჭამ? ბროკოლის სუპი ხო არ გინდა?
-მართლა მაგარია, უნდა გასინჯო.
-ნინა გასადილებს ხოლმე თუ ცოლმა მიგაჩვია?
-ეხა შევუკვეთავ.
-და იქნება მე სხვა რამე მინდა?
-არა, მაგარია მეთქი. გეყოფა. მანამდე გავაგრძელოთ.
-ბევრი დაგვრჩა?
-ნახევარი გავიარეთ.
-ნეტა რათ მინდა უნივერსიტეტი, ხო მაქ უკვე ჩემი ფირმა თან ორი.
-ორივე დახურული, ამიტო თუ გინდა რო დროზე გახსნა, ისწავლე-ალექსანდრემ ხელში წიგნი მიაჩეჩა და მეცადინეობაც განაგრძეს.ცოტახანში საჭმელიც მოიტანეს და შესვენება მოიწყეს.
-არ ხარ ცუდი მასწავლებელი, ლექტორობა არ გიფიქრია?
-შეილება. ძაან რო მომბეზრდება ეს ბიზნესმენობანა, აუცილებლად წავალ რამე წესიერ უნივერსიტეტში.
-რომელ ქვეყანაში?
-საქართველოში.
-რატო?
-რა რატო? ოჯახი მყავს იქ. ან სხვა ქვეყანაში რატო უნდა წავიდე? ფულის გამო არ ვაპირებ ლექტორობას.
-აბა ეხა არ მითხრა რომ ბავშვებზე ზრუნავ.
-შენ წარმოიდგინე და კი. წესიერი ლექტორები ბევრი გინახავს?
-არ ვიცი, არ მისწავლია საქართველოში.
-თუ საჭირო იქნება ჩემ უნივერსიტეტსაც დაავაარსებ.
-ვაიმე-ანუკის ისეთი სიცილი აუტყდა, საჭმელი ლამის გადასცდა-წარმომიდგენია ალექსანდრე ლომიძის სახელობის უნივერსიტეტი.
-ხოდა შენი შვილი მანდ ვერ ისწავლის თუ ეგრე გააგრძელებ.
-ოჰ, არა! მაპატიეთ. ბატონო ალექსანდრე, მე ხომ უბრალოდ უაზროდ ვიხუმრე, გთხოვთ მიიღეთ ჩემი არარსებული შვილი თქვენს არარსებულ უნივერსიტეტში.
-არარსებული ხშირად იქცევა რეალურად.
-მაგაში ჩემი შვილი თუ შენი მომავალი უნივერსიტეტი იგულისხმე.
-იმედია ორივე. გვეყო ჭორაობა, შენ აქ სამეცადინოდ მოხვედი.
-ხო, მარა რა ვიცოდი რო დიქტატორი ლექტორი მეყოლებოდა. 15 წუთი დასვენება რაა, ბიბლიოთეკაში რო ვართ ხოლმე 1 საათის მერე 2 საათიანი ლანჩი გვაქ.
-ხოდა ბიბლიოთეკაში არ ხარ. მიდი. გავაგრძელეთ. უკვე გვიანი იყო, როდესაც დაამთავრეს მეცადინეობა. რეალურად არც ერთს არ უნდოდა წასვლა. ძირს იჯდნენ ხალიჩაზე, თან ყავას სვამდნენ და ლაპარაკობდნენ. ცოტახნით გაჩუმდნენ, ერთმანეთთან ძალიან ახლოს იჯდნენ, მაგრამ სიჩუმე ალექსანდრემ დაარღვია.
-მემგონი გვიანია, ცოდო ხარ არ გიძინია მთელი ღამე. ტაქსს გამოგიძახებ და მეც გამოგყვები.
-არა, აქ არ არის ეგეთი საშიში ტაქსით მგზავრობა. მიჩვეული ვარ, სულ გვიან მიწევს სიარული. მანქანის ყიდვას უბრალოდ აზრი არ აქვს, აქ სულ საცობებია.
-კარგი... იმედია თბილისში გნახავ.
-იმედია-ანუკიმ გაუღიმა და კართან მივიდა-არ გააღებ?-გაკვირვებულმა შეხედა ღიმილით.
-ხო-ანუკიმ პირველად ნახა ალექსანდრე ესეთი დაბნეული, კართან მივიდა სახელურს შეეხო და ისევ გაჩერდა და მას მიაშტერდა-არ ვიცი რატო.. მარა არ მინდა რო გაგიშვა..
-აქ.. ვერ დავრჩები.
-რატო? ხვალ მეც დილით ადრე ფრენა მაქვს.
-ალექსანდრე ხო ხვდები რა ცუდად გამოჩნდება ეს ყველაფერი?
-და ვინ რას გაიგებს? ნიუ ორკის პრესა სულ შენ გელოდება სასტუმროს შესასვლელთან. დიდი საძინებელია, მე აქ დავწვები.
-მიზეზს ვერ ვხვდები.
-არ შეილება არ მქონდეს მიზეზი?
-შენ და რამეს უმიზეზოდ აკეთებდე?
-მაგას შენზე უფრო ვიტყოდი.
-ალექს.. კარგი დღე გავატარეთ ერთად, მოდი ნუღა გავაფუჭებთ. არ მინდა რამე შეცდომა დავუშვათ მხოლოდ იმიტომ რომ დღეს კარგი დღე იყო.
-ვიცი რო არ გიყვარვარ... მე ვაკონტროლებ ჩემ თავს, რისი გეშინია?
-გთხოვ კარი გააღე.. ბევრი ცუდი მოგონება მახსენდება.
ალექსანდრემ ღრმად ამოისუნთქა, თავი გააქნია და კარი გაუღო.
-3 დღეში გამოცდები მთავრდება, გრედუეიშენი მაქვს და ვეცდები როგორც მომიხერხდება ჩამოვიდე. მადლობა დღევანდელისთვის.
-კარგი.. ნახვამდის.
-ბედნიერი მგზავრობა-ანუკიმ გადაკოცნა და სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა ოთახი. თავმოყვარეობამ არ მისცა იმის საშუალება, რომ ღამე იქ დარჩენილიყო. თვალები აუწყლიანდა, მიხვდა რომ ალექსანდრე ნაწყენი დარჩა. ამ დროს გასასვლელში რეზი დაინახა, სწრაფად გატრიალდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
-ახალგაზრდა, შემოტრიალდით ორი წუთით, თუ შეიძლება-ხმაში იგრძნობოდა რეზის საოცრად ირონიული ტონი.
-გისმენ..
-რამ შეგაწუხათ ესე გვიან? არ მითხრა რო მოგენატრე.
-სურპრიზის გაკეთება მინდოდა მარა...
-ახალდაბადებულს ვგავარ? რა გინდოდა ალექსანდრესთან ესე გვიან.
-ე, შენრ ა მამაჩემი ხარ? შენ სად იყავი ა მ შუა ღამეს? ჰა? კაზინოს ვესტუმრეთ?
-ანუკი, მე უბრალოდ არ მინდა რო იმპულსებით იმოქმედო.
-მეც იგივეს გეტყოდი შენ. მართლა, სად იყავი?
-ისე გავედი, მთელი დღე აქ ხო არ ვიჯდები.
ანუკიმ ჩანთიდან წიგნი ამოიღო.
-ვმეცადინეობდით , გინდ დაიჯერე გინდ არა. ხვალ გამოცდა მაქვს. დარჩენა მთხოვა, მაგრამ როგორც ხედავ მივდივარ.
-დარჩენა?
-იმ პონტში არა, ეხა რო იფიქრე.
-დიდი იმედი მაქვს. წამო ტაქსს გამოგიძახებ.
-გამოვიძახე უკვე. გნახავ ამ დღეებში, პარასკევს ხო მოდიხარ?
-კი. აუცილებლად.
-კაი, კარგად.

***
სადღაც 2 საათი იყო კამპუსში რო მივიდა, კარი ჩუმად გააღო და დაინახა ქეითი, რომელსაც ჯერ კიდევ არ ეძინა. მას ელოდებოდა.
-ვა, გღვიძავს?
-შენ ნორმალური ხარ? ორი დღე ძილის გარეშე შეილება?
-ხო ვიცი ეხა დავიძინებ . იმეცადინეთ ?
-კი 2 საათი ვიმეორეთ და მერე დავიღალეთ. შენ?
-კიი, ეხა მოვრჩი. ვისწავლე ქვია, იმიტო რო მეკიდა ეს საგანი ფეხებზე.
-ყოჩაღ?
-ხო. აუ ეხა მაგრა მეძინება და მერე ვილაპარაკოთ კაი?
-კაი.

***
გამოცდა ბრწყინვალედ ჩააბარა, დარწმუნებული იყო რომ 100დან მინიმუმ 95 ს აიღებდა. Უნივერსიტეტიდან გამოსვლისას ალექსანდრე დაინახა, რომელიც მანქანასთან იდგა და მას ელოდებოდა.
-ალექსანდრე? Შენ ფრენა არ გაქვს?
-როგორ ჩააბარე?
-იმედი მაქვს 100იანზე.
-ფრენა ერთ საათში მაქვს, მე კიდე გუშინ რაღაცის გაკეთება მინდოდა, მაგრამ არ ვიყავი დარწმუნებული ღირდა თუ არა.
-რამ შეგაცვლევინა აზრი?
-არაფერმა. Სიმართლე გითხრა, ეს ჩემი ბოლო ინიციატივაა, ესეც იმიტომ რომ მსოფლიოში ყველაზე უნიჭო მატყუარა ხარ. შეიძლება ბოლომდე არ ვარ დარწმუნებული , რომ ამის მერე სახეში არ გამარტყამ, მაგრამ ზუსტად ვიცი,რო ეს შენც გინდა-ცინიკურად გაუღიმა, მიუახლოვდა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და...