Λόγια Μιας Μπερδεμένης Ψυχής

Είμαι

Είμαι ένα τριαντάφυλλο με εκατό πέταλα και εκατό αγκάθια

Είμαι η δύση του ήλιου και η ανατολή,

που μοιράζονται τα χρώματα του ουρανού μαζί

και μοιάζουν αδελφές ενώ δεν είναι

Της δύσης σαν έρθει η στιγμή, με χρώματα γεμίζει την παλέτα της

και δίνει μια τελευταία ευκαιρία στα όμορφα πέταλα μου να λάμψουν

πριν η νύχτα επάνω τους χυθεί και κρύψει την ομορφιά τους με μαύρο πένθιμο σεντόνι

για να σε κοροιδέψει όταν πας να με θαυμάσεις ή να με κόψεις

και να πληγωθείς από τα αγκάθια μου

Και σαν το αίμα σου στο χώμα χυθεί, θα προσπαθήσει να λερώσει τα πάντα γύρω εκεί

για να σου θυμίζει πως άλλη φορά πρέπει να μείνεις μακριά μου.

Και θα έρθει μετά σαν γιατρειά σου η αυγή, με όλα τα χρώματα της θα χει ντυθεί

και θα μου δώσει γενναιόδωρα πίσω πάλι την ομόρφια μου

Αλλά εσύ κοντά μου θα σαι;

Το τριαντάφυλλο είναι δυναμικό και όμορφο,

αλλά είναι καταραμένο να στέκεται μόνο του

να το θαυμάζουν οι θαυμαστές του για το πως ομορφαίνει τα πάντα γύρω του

αλλά ούτε η φύση να μην το πλησιάζει

Μόνο του μεγαλώνει, μόνο του ομορφαίνει, μόνο του ανθίζει, μόνο του πεθαίνει

και αν ρίχνεις νερό στις ρίζες του ποτίζεις την μοναξιά του.

Στέκεσαι να το θαυμάσεις, και κορδώνεται, και η αυτοπεποίθηση του αλλάζει

και μένει μόνο του γιατί δεν διατίθεται κανένα κομμάτι του όμορφου εαυτού του δωρεάν

Και τα αγκάθια του που μισούσε όταν ήταν μπουμπούκι, τώρα τα αγαπάει

γιατί κανένας δεν μπορεί να το πλησιάσει και να κλέψει αυτό που Εκείνος αγαπάει

μα σαν τα εκατό του πέταλα σιγά σιγά ξεθωριάζουν,

ξεφουντώνει η αλαζονεία του και το κυριεύει η μοναξιά του

- γιατί έζησε και θα πεθάνει μόνο.

Το εκατοντάφυλλο τριαντάφυλλο είμαι, μια ξεθωριασμένη μνήμη,

όμως θα είναι πάντα εκεί η ανατολή και η δύση

να σου θυμίζουν την καρδιά μου

Παίζω με τα χρώματα τους και κρύβω τις αδυναμίες και την ανασφάλεια μου

και όλα είναι μια ξεθωριασμένη μνήμη, αλλά κάτι μέσα μου κρυφά μου ψιθυρίζει

ότι αυτός είναι ο κόσμος μου, εγώ είμαι ο κόσμος μου, και κάθε χρώμα μου ανήκει