Λόγια Μιας Μπερδεμένης Ψυχής

Απελπισμένη

Κάτι που είχα γράψει πριν πολύ καιρό. Σκεπτόμενη τι να δημοσιεύσω, βρήκα το συγκεκριμένο ποίημα και του έδωσα τελική μορφή.

Ένα αίσθημα απελπισίας. Όταν ο άνθρωπος που θέλεις να είναι μαζί σου σού λείπει και δεν αντέχεις άλλο μόνη σου. Το μόνο που επιθυμείς έιναι μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, μία στάλα έρωτα. Ξυπνάς και κοιμάσαι με ένα αίσθημα κενό στο στήθος σου, και το σώμα σου είναι μουδιασμένο, λες και είναι σε ένα λήθαργο. Εύχεσαι ο άνθρωπος που έχεις ανάγκη να ήταν εκεί ή έστω εκεί μακριά σου που είναι να νιώθει το ίδιο. Ντρέπεσαι να του το πεις επειδή απλά δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει, άλλωστε εκείνος δεν σου λέει τίποτα. Και ίσως κάποια στιγμή να σου δώσει αυτό που θέλεις, ίσως και να μην το πάρεις ποτέ. Ίσως εκείνος ο άνθρωπος που χρειάζεσαι είναι απλά μια ψευδαίσθηση ή ένα όνειρο. Αλλά μάλλον μπορώ να αφιερώσω ένα άλλο ποίημα για αυτό. 

Ένα ποίημα αφιερωμένο στην απελπισία. Στην απελπισία που νιώθεις όταν έχεις ανάγκη την αγάπη και τον έρωτα, εκείνον τον άνθρωπο που μπορεί να σε ικανοποιήσει και να στα δώσει αυτά, αλλά δεν υπάρχει κανείς. Και εσύ κάνεις έρωτα στο φάντασμά του.

--------------------------------------------------------------------------------------

Πόσες μέρες θα ανατείλουν ακόμα

που σαν ρυάκι θα κυλάει ένα χάδι στο κορμί μου

κάπου στο όνειρό μου ζητιάνεψα δροσιά στο φιλί σου

Θα αγγίζω το φάντασμα της λίμνης στο κρύο σεντόνι

και θα αγκαλιάζω το τίποτα

Πόσα βράδια θα περιμένω ακόμα

μέχρι το χέρι σου να αγκαλιάσει πάλι τον κορμό μου

και το σώμα σου να κάνει έρωτα στο δικό μου

Θα αγγίζω τον εαυτό μου μόνη

και από εσένα δεν θα έχω τίποτα

Σαν του έρωτα κοιμωμένη

θα ζω εκατό χρόνια μαζί σου στα όνειρά μου

παγιδεύμενη στης γλυκιάς φυλακής τα φιλιά σου

το σώμα μου να ταράζεται σαν φουρτούνα στην καρδιά σου

και σαν αλμύρα η θάλασσα να με γεύεται ξανά

Πόσους μήνες μια νεράιδα θα χτενίζει τα μαλλιά της

καθισμένη σε έναν βράχο σε μια ελαφίνα να μιλάει

να κοιτάει το πρόσωπό της στο πηγάδι φτιαγμένο από όνειρά της

και να πίνει αχόρταγα γάργαρο νερό

Είμαι απελπισμένη γιατί μου λείπεις

παιχνίδια σκαρώνει το μυαλό μου

ψευδαισθήσεις πλάθει η φαντασία μου

για να ανακουφίσει το σώμα μου

που θέλει απελπισμένα να γίνει δικό σου

Εκατό χρόνια λήθαργος του έρωτα

η κοιμωμένη δεν ξυπνάει τόσο αγνή

του πρίγκιπά της είναι μια ερωμένη

που απελπισμένα θέλει τον έρωτά σου να γευτεί