Λόγια Μιας Μπερδεμένης Ψυχής

Πληγωμένες Ψυχές

μία μικρή εισαγωγή...

Όταν γυρνάς περασμένα μεσάνυχτα από το πάρτι των γενεθλίων σου, κάθεσαι στο κρεβάτι σου και γράφεις, μεταξύ άλλων αυτό το ποίημα, έχοντας μία προστευτική άγνοια για το τι θα ακολουθήσει μετά, μία νότα αισοδοξίας συνοδεύει τον πόνο. Έναν πόνο υποφερτό. Που ραγίζει την καρδιά σου αλλά η καρδιά αρνείται να σπάσει και να κλάψει, γιατί ελπίζει σε κάτι καλύτερο και ξέρει ότι δεν αξίζει. Και ακόμα αντέχει να υπομείνει. Θα αντέξει και αυτό το χτύπημα γιατί πιστεύει σε σένα. Και αύριο είναι μια καινούρια μέρα.

Μα δεν ήξερε. Δεν ήξερε ότι δεν άξιζες ούτε την επιμονή της. Ούτε την πίστη της.  Δεν άξιζες την δύναμη που σου έδωσε πάνω της. Δεν άξιζες να κρατάς το φιτίλι. Πίστεψα ότι δεν θα το ανάψεις. Θα με σώσεις. Έστω και τελευταία στιγμή κάτι θα κάνεις για να νιώσω πάλι αγάπη και να συνεχίσω να έχω πίστη σε σένα. Κάτι θα κάνεις για να μου δείξεις την αγάπη σου, εκείνην την αγάπη που τόσο πολύ διαφήμιζες σε μένα. Αυτήν την αγάπη στην οποία πίστεψα.

Και άναψες το φιτίλι. Η καρδιά μου δεν βαστάει. Έγινε στάχτη. Έσπασε. Και πίστεψα ότι θα καείς και εσύ όταν το δεις. Όταν δεις τι δημιούργησες. Όταν δεις τον άλλον μου εαυτό που έκρυβα τόσο καιρό για να αγαπήσω εσένα. Αλλά δεν κάηκες. Ίσως επειδή δεν είσαι αναίσθητος να ζεστάθηκες λίγο. Μέχρι εκεί. Δεν περίμενα ότι μπορούσα ποτέ τόσα δάκρυα για σένα να χύσω, ότι μπορούσες να με πληγώσεις τόσο πολύ. Ότι μπορούσες να με πληγώσεις τόσο και να μην το μετανιώσεις μετά. Να μην ζητήσεις συγγνώμη. Και να με πληγώσεις ξανά. Αλλά μάλλον είχα υπερβολική πίστη σε σένα. Πίστεψα τα μεγάλια λόγια, κάποιες όμορφες πράξεις, και συγχώρεσα λάθη που δεν θα έπρεπε. Δεν έπρεπε αμετανόητα απ' τον εγωισμό σου την καρδιά μου να σπάσεις. Και αυτός ο εγωισμός να σε κρατάει αμετανόητο. Ίσως αν κάτι είχε αλλάξει να άξιζες τον χρόνο μου. Και θα μου λείψεις πάρα πολύ. Αλλά δεν τον αξίζεις. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι. Και ήσουν η πρώτη σκέψη και το πρώτο δάκρυ στα δεκαεννιά μου χρόνια. Θα το θυμάμαι.

Στο ποίημα μου λοιπόν "Γενέθλια" έγραψα τις πρώτες μου σκέψεις στα δέκατα-ένατα γενέθλιά μου. Αυτό το ποίημα είναι κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα στο πιο ποιητικό κείμενο που έγραψα ίδιες ώρες το βράδυ, μία μέρα μετά. Πολλές φορές είμαστε απλά υπερβολικά αισιόδοξοι για τα παιχνίδια που μας παίζει η μοίρα.

Καλωσορίσατε στην χρονιά των δεκαεννιά.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Οι πληγωμένες ψυχές δεν χορεύουν

μάλλον δεν ήταν πληγωμένος όποιος το είπε αυτό

ή δεν έχω πιάσει πάτο ακόμα εγώ

Οι πληγωμένες ψυχές δεν χορεύουν

μετά βίας με το χέρι τους πληκτρολογούν

το κύκνειο άσμα ενός μυ και ενός οστού

και μάλλον δεν τα καταφέρνουν ούτε σε αυτό

αλλά είναι υποχρεωμένες να αφήσουν εξηγήσεις πίσω τους

Και κάποτε μου άρεσε ο χορός

δεν μπορώ να βρω καταφύγιο πλέον ούτε σε αυτόν

το πηγάδι είναι βαθύ

και δεν μπορώ να χορέψω πνιγμένη στο νερό

Και τι ψυχή έχει ένα σώμα που σέρνεται αδειανό;

πονεμένα πόδια από τα αγκάθια

μαθημένα σε πιο στρωτά δρομάκια

Και τι πόνος υποφερτός είναι αυτός;

τον συχαίνομαι που ακόμα είναι εδώ

ενώ υπάρχει ένας που δεν με αφήνει να κοιμηθώ

και δεν μπορώ να χύσω ούτε ένα δάκρυ

Οι πληγωμένες ψυχές δεν χορεύουν

οι πληγωμένες ψυχές νιώθουν πως μοναχές πεθαίνουν

μα στο τέλος όλα τα υπομένουν

Μέσα από κάτι λαβωμένο

μέσα από κάτι μολυσμένο

μέσα από τις φλόγες βγαίνουν

αφού έγιναν στάχτη

Κάτι μέσα μου νιώθω πάλι να σπάει

άλλα η καρδιά ακόμα βαστάει

το χέρι σου το φιτίλι της κρατάει

άμα θες καν' την στάχτη

Θα βρει την δυναμή της

και μόνο εσύ θα καείς