Pranga

2.Sevgi

Aşka inanmıyorum.
Sevgi falan...
Benim için herzaman boş şeylerdi.Neden aşka inanmıyorsun dersen de, ailem, çevrem, sevdiklerim ve insanlar bana tam bunu gösterdi.

Bir ilişkide mesela herzaman biri birini daha çok sever. Öbürü ise seviyorum sanar. Evlilik dersen de, iki birbirine alışmış insanlardır. Gülerler ağlarlar ama o sevgi yoktur.

Ha... bak şuna inanırım ama "platonik aşk"
birisini seversin, masumca ve uzaktan. İşte sevgi dediğiniz budur. Sevdiğin kişiye onu sevdiğini söylediğin an Herşey bozulur ve darmadağın olur.

İnsanlara sorarsan sevgi nedir diye ya kötü konuşurlar yada abartılı bir şekilde iyi.

Ya sana insanı kendinden ediyor, depressiona sokuyor, mutsuz ediyor der.

Yada huzur veriyor, seni yalnız hissettirmiyor, kelebekler uçuşuyor ve mutlu ediyor der.

Benim size söylediğim ise sevgi insanların söylediği şey deyil. Onlar sadece hissetmek istediklerini yada hissettiklerini anlatırlar. Sevgiyi deyil.

Böylece aşka inanmayan birisiyim. Ara sıra tatlı bulduğum yada çok iyi olduğum kişiler vardı tabiki ama bu heves den başka birşey deyil. Öyle de o girdi hayatıma. Birden. Aslında uzun bir zaman tanıdığın ama varlığı bile belli olmayan insanlar varya işte onlardan biriydi.

İzlerdim onu, yaptığı her haraketi, söylediği her lafı. Hoşlanmak sandım ciddiye almadım.
Zaman geçtikçe ve heves geçmedikçe korkmaya başladım. Sevmekten.

Ben aslında çok şeyden korkan ama hiçbirşeyi belli etmeyen birisiyim.
O yüzden zaten insanlar benim çok güçlü ve korkusuz biri olduğumu sanarlar.
Hayal kurmayı sevmem çünkü kurduktan sonra, gerçek hayata dönünce o tokatı yemekten nefret ederim. Benim hayat planım basitti, herzaman anın tadını çıkarırdım.
Ve birinin benim kurduğum sistemi bozmasına izin veremezdim.

İzin vermedim de, görmezden gelmeye başladım ve gerçekten de işe yaradı.
Çok sürmeden kendimin platonik bir çıkmazda olduğunu düşündüm. Rüyalarıma girdi, kendimi yetersiz hissettim.
O benim için dokunulmaz dört dörtlük kos koca bir dağdı.

Zaman geçti ve hislerim azalmaya başladı, daha doğrusu unutmak istedim. İzin vermedim onun beni daha fazla kendimden etmesini. Fakat en sonunda yaşadığımın, platonik bir çıkmaz olmadığını ve aslında bir efsane olduğunu öğrendim...

...

Size bir ders:

"sevdiğiniz kişiye onu sevdiğinizi söylemeyin. Onun cevabı ne olursa olsun, bunu yapmayın kendinize. Uzaktan masumca sevin seveceğinizi. Gerisi kader."