Herkes şok içindeydi. Yıldız ise adeta kilitlenmişti. Rüzgar koşarak gitti annesinin yanına. Yıldız sarılmadı oğluna. Çünkü öldüğünü düşünüyordu.
Yıldız: Hayır hayır öldün sen . Benim oğlum öldü. Kuzey kim bu. Hayır.
Yere çökmüştü yıldız. Rüzgarda çöktü onunla birlikte.
Rüzgar: Nolur yapma böyle anne . Benim umudun rüzgarın. Ölmedim ben. Anlatıcam her şeyi.
Yıldız: Sen . Gitmiştin. Umudu nereden biliyorsun.
Rüzgar: Üvey annem söyledi. Hep umudum diye severmiş sin beni karnındayken. Nolur yapma böyle. Geldim işte.
Yıldız mahvolmuştu. Herkes şaşkındı. Kuzeyin elinden hiç birşey gelmiyor uzaktan onları izliyordu. Yıldız sanki gökyüzünü yırtarcasına haykırarak sarıldı oğluna.
Yıldız: Oğlumm!
Rüzgar: Annem!
İkili uzun süre orada sarildiktan sonra kalktılar ayağa.
Yıldız: Anlat bana her şeyi. Noldu . Ne bitti. B-ben seni nasıl öldü biliyorum.
Rüzgar: Anlatıcam her şeyi. İlk önce tanışmak istiyorum herkesle.
Yıldız: Peki tmm.
Deyip gözyaşlarını sildi yıldız en baştan başladı tanıtmaya.
Yıldız: Bu deden . Babanın babası. Şeref Mollaoğlu. Bu da babaannen emine Mollaoğlu. Bu pembe bu da kamer halaların. Bunlar da kardeşlerin. Feride mine Gökçe.
Rüzgar hepsiyle sarılıp ağlaşmıştı. Kızlar da sıcak karşıladılar abilerini.
Yıldız: Bu da deden yaşar Kadıoğlu. Bu anneannen Hanife. Bunlar poyraz ve sefer dayıların. Bu da Nahide yengen.
Kadıoğulları ilede sarıldı.
Rüzgar: P-peki babam. O nerde.
Yıldız: Baban da burada işte. Kuzey . Kuzey Mollaoğlu.
Dedi . Yıldız kuzeyi göstererek. Ama rüzgar gidip sarilmamisti babasına.
Yıldız: Sarılmayacak mısın babana ??
Rüzgar: Belki evet yoktum burda ne olup bitti bilmiyorum. Ama ben o adam yüzünden mahrum kaldım senden. Beni o ayırdı senden. Yıllarca başkalarına anne baba dedim ben. Her şey onun yüzünden.
Bağırarak söylemişti rüzgar bunları. Tabi Kuzey bunları duyduğu için çok kötü olmuştu. Yıldız kendine döndürdü rüzgarı.
Yıldız: Oğlum. Bir tanem. Yapma böyle. Baban o senin. Onun suçu yok hiç birşeyde. Onun için değilse bile benim hatrima yapma böyle. Bak evlendik biz en baştan başladık. Hadi oturalım sen anlat bize olan her şeyi.
Rüzgar kafasını sallamakla yetinmisti . Yaylaya yıldızın evine çıktılar hep beraber. Yol boyunca gözlerini oğlundan ayırmadı yıldız. Gözü ise hep yaşlıydı. Kuzey de ondan farksız değildi. Herkes yaylada toplanınca olanları anlatmaya başladı rüzgar.
Rüzgar: Sen beni öldü bildiğin gün. Aslında beni almışlar senin karnından. Bir aile varmış. Beni alan aile. Para teklif etmiş doktora çocukları olmuyormuş. O günde sen hastaneye gidince beni alıp onlara vermişler. Ben tabi yillarca habersizdim bundan. Sonra üvey annem öldü bir gün. O da vasiyet etmiş üvey babama ben ölünce oğlumuza gerçekleri anlat diye. O da anlattı bana her şeyi. Git orduya dedi annen orada. Babani bilmiyoruz dedi. İşte sizin hikayenizi anlattı. Annen Yıldız Kadıoğlu dedi. Bende geldim işte koşarak.
Herkes göz yaşları içinde dinlemişti olanları. Yıldız bir kere daha sarıldı sımsıkı oğluna. Kuzeyde sarılınca itiraz etmedi rüzgar.
Yıldız: P-peki umudu nerden biliyorsun??
Rüzgar: S-sen beni aldıklarında umudum gitti demişsin. Umudumu aldılar diye bagirmişsin hastanede onu söylemişler beni alan aileye. Benim adım rüzgar umud tam olarak.
Yıldız:Sen hâlâ en büyük umudunsun benim. Yıllarca boş mezara mı ağlamışım ben yani.
Rüzgar: Şimdi burdayım işte. Seninle , sizinle.
Kuzey: Çok şükür!!
Herkes gitmişti evlerine. Kızlarda babaanlerine gitmişlerdi. Evde sadece Kuzey Yıldız ve rüzgar vardı. Belki de şimdi başlıyordu her şey en başında. Gece uzundu üçü içinde...
Kısa olmuş olabilir. Birde hızlı atlıyorum sıkıyor çünkü. Final yakın bu arada . Yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın. Seviyorum sizleri 🧡🧡
