Bayan Sürtük

Yine YenidenKötü Günler...

Pamir'den :

Hümeyra Teyzenin telefonu ile uyandım arabamda telefonu açar açmaz konuşmaya başladı daha alo bile demeden:

-Pamir oğlum yetiş Almila, Nisan evdeyiz hemen gel oğlum yetiş..

Ne olduğunu bile sormadan, arabamdan hızla çıkıp zaten önünde nöbet beklediğim Almila'nın evine girmeye çalışıyordum, ama kapıda olan kalablık bana engel oluyordu. Polisler, ambulaslar, gazeteciler. Neler oluyor burda Almila ? yoksa ona bişey mi olmuştu ?!! Önüme gelen herkesi ittirdim ve kapıdan oturmuş ağlayan Hümeyra ve Sevim Teyzenin yanına gittim. Ağzımdan tek çıkabilen cümle,'' Almila ?? O, o nerde ??'' Hümeyra teyze ağlamaktan cevap veremiyordu Sevim Teyze zorlukla ambulansı işaret etti neler olduğunu anlamış değildim ama içimde çok ama çok büyük bir korku vardı. Ya, ya ona birşey olursa bu acıya tekrar katlanamazdım. Bu düşünceler içimi kemirirken ambulasa doğru koşuyordum, ambulanasa vardığımda Almila sedye de baygın halde yatıyordu. Hemşirelerden biri bana dönerek :

-Siz Alimla Hanım'ın nesi oluyorsunuz ? dediğinde ne cevap vereceğimi bilmiyordum çünkü onun için gerçekten ne ifade ettiğimi bilmiyordum. Zorlukla

+Arkadaşıyım, peki onun nesi var ? Yanına geçebilir miyim?

-Sakin olun beyefendi, Almila Hanım iyi sadece tansiyonu düşmüş ve üzüntüye bağlı küçük bir sinir krizi geçirmiş, ama dediğim gibi kendisi şuanda iyi ve evet yanına geçebilirsiniz zaten birazdan kendine gelir. Geçmiş olsun.

+Te-te teşekkürler.

Hemşire önümden çekilir çekilmez Almila'mın yanına geçtim ve oturdum elini ellerimin arasına aldım, saçlarını okşayıp alnına küçük bir öpücük kondurdum ve gözlerimi kapatıp kulağına yaklaştım, ''Bundan sonra kovsanda, polisde çağırsan, silahla tehdit dahi etsen 5 metreden fazla uzağında olamam bana bunu yaşatmaya hakkıın yok, ben seni bu kadar severken beni kendinle, yokluğunla sınamaya hakkın yok küçük hanım.'' Duyduğum sözlerden dolayı istemsiz olarak gözlerimden iki damla yaş aktı benim. Pamir ÖZENER'den inanılmaz ama oldu işte. Duyduğum sözler ise Almila'mın ağzından çıkmıştı, ''Salaksın sen, hatta malsın seni ne kadar sevdiğimi göremeyecek kadar da aptalsın, ayrıca bencil şaşkın ördek yavrusnun tekisin, beyinsiz bir kas yığınıda denebilir. Sen gittiğinden beri sensiz ben ne hallerdeyim ama sana acı bile çektiremiyorum benim yaşadıklarımın aynısını yaşatamıyorum çünkü sana kıyamıyorum salak, ama beni bir daha bırakırsan Allah şahidimdir ki seni öldürürm.'' Mutluluk göz yaşlarıydı benimkiler ama Almila'mın göz yaşları Nisan için olmalıydı hala ne olduğunu almamış değildim belki bir ölçüdede benim için, serumu bu arada bitmişti hemşire kolundan serumu çıkarınca yavaşça yattığı yerden doğruldu ve ayağa kalkmaya çalıştı, bir hışımla kolundan tuttum ve sedyeye oturtturdum yüzünü ellerimin arasına aldım, gözlerinin içine bakıyordum o da gözlerini kırpmıyordu dahi o kadar özlemiştim ki onu, ona bu kadar yakından bakmayı. ''Seni seviyorum ve ne olursa olsun senin hep yanındayım.'' diyebildim sadece ona nefesinden bile yakınken ''Bende seni seviyorum salak sevgilim benim ve beni bir daha asla bırakma..'' sözleri kalbime işliyordu sanki nasıl bırakırdım ki ben onu bu, bu imkansız birşey. Ona daha fazla karşı koyamadım ve dudakları dudaklarımla buluştu. Onu ne kadar özlediğimi ondan aldığım küçük öpücükten sonra daha iyi anladım. Bir daha asla onu bırakmayacağım.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Almila'dan:

        Nisan'ın geçirdiği kazayı duyunca ayakta duramadım zaten sonrasında ne olduğunu bile bilmiyorum sadece aklımda 'durumu ağır, beyin kanaması geçiriyor' kelimeleri kalmıştı. Sonra gözlerimi Pamir'in sesi ile açabilmiştim zaten ve artık bildiğim tek şey yanımda onun , hayatımın anlamı Pamir'imin olduğu gerçeğiydi. Ambulansda dudağımdan aldığı küçük bir öpücükten sonra Pamir'in arabası ile Nisan'ın kaldığı hastaneye gittik. Yürüyecek halim dahi yoktu Pamir'e tutunarak giriyordum hastaneden içeriye ama kalbim bu heycana, bu üzüntüye nasıl katlanacak, nasıl dayanacak ben bile bilmiyordum. Pamir beni girişteki koltuklardan birine oturttuktan sonra danışmaya gitti. Yanıma gelirken Yüzü kireç gibi olmuş, ne olursa olsun dik olan duruşu kamburlaşmıştı açıkcası bunlar beni korkutmak için yaterince fazla sebeplerdi. Yanıma yaklaştıkça gözleri daha çok doluyordu sanki gördüğüm manzaraya inanamıyordum. Pamir ÖZENER'in gözleri dolmuş. Durun abi rüya mı bu ? Pamir yanıma geldi ellerimi tuttu ve eğilerek konuştu,

-Herşeyim, Nisan hala ameliyattaymış Sevim ve Hümeyra teyzelerimde ordaymış bu arada İris ve Lemis'de televizyonda senin bayıldığını söyleyen bi haber duyduktan sonra seni görmeden içleri rahat etmeyeceği için buraya geliyorlarmış.

Konuşamadım bile gözümden sadece bir damla yaş aktı ve kafamı onaylar anlamda sallamakla yetindim. Bunun üzerine Pamir alnıma küçük bir öpücük kondurdu. ''Hadi gel istersen Altın kızların yanına gidelim yol boyunca arayıp durmuşlar bizi.'' Pamir benim kalkmama yardımcı oldu ama ona tutunarak dahi yürüyemiyordum yere düşecek gibi hissediyordum kendimi. Ne olduğunu anlamadan Pamir beni kucağına aldı. ''Şimdi daha rahat mısın prensesim ?'' dediğinde gözümün önüne babam geldi sanki kulağıma babamın ''Prensesim'' diyişi gelmişti. Başımı gögsüme gömüp ağlamaya başladım. Sesi kulağıma buğlu geliyordu, sesi titriyordu. ''Ağla prensesim içini boşlat ama unutma herşeyi birlikte aşacağız.'' Ameliyathanenin önüne geldiğimizi Sevim Teyzemin ''Almila'm kızım'' diye bağırışlarından anlamıştım. Pamir beni orda ki koltuklardan birine oturtmuştu, yanıma ise Sevim Teyzem oturmuş saçlarımı okşuyordu, dayanamadım ve ona sarılıp ağlamaya başladım. O da daha fazla dayanamamış ağlamaya başlamıştı, bugün halbüki ne kadar da güzel başlamıştı. ben bunları düşünürken birden birşeylerin eksik olduğunu hissettim ve oturduğum yerden yavaşça doğrularak ''Hümeyra Annem o nerde, yoksa ona birşey mi oldu ??!!''dediğimde Pamir kolumda tuttu kendine çekti ve bana sarıldı, ''Merak etme prenses Hümeyra annenin sadece biraz tansiyonu düşmüş dinleniyor ama seninde ar..'' Pamirin sözlerini bölen bağırarak, ağlayarak ve bize doğru koşarak gelen İris ve Lemis oldu ikiside Pamir'i ittirip bana sarıldılar ikisininde tek söylediği, ''Almilaaa, iyisin, hala ayaktasın bizzz korktuk.'' Zorlukla bende tutmayan kollarımı kaldırıp onlara sarıldım, bu kızlar ne olursa olsun hep benim yanımdalardı. Kısık ve boğuk bir sesle ''İyiyim kızlar, merak etmeyin beni'' sözlerimi bitirmemle Pamir'in beni kızların kollarından sıyırması bir oldu ve ''Evet kızlar kucaklaşma seansımız burda sona erdi siz burda Sevim Annenin yanında kalın bende Almila'yı biraz yatırmaya çalışayım''. İtiraz etmek istiyordum ama ona dahi gücüm yoktu. Pamir benim için bir odayı ayarlatmıştı yavaşça yatağa oturtturdu beni ona ''Yanıma yat, sana ihtiyacım var.'' demiştim ağlayarak. Oda yanıma uzandı ve başımı göğsüne  dayadım gözlerim ağlamaktan ağrıyordu ama yine dayanamadım ben ağlarken oda saçlarımdan öpüyordu. ''Prenses ben burdayım unutma her zaman senin yanında.'' dediğinde sadece '' Seni seviyorum.'' dedim. Ağlayarak bu kötü güne rağmen uyuya kaldım. Uyandığımda yanımda uyuyan Pamir'i gördüğümde gülümsedim. Tabii ki nerde olduğumu anımsadığımda yüzüm de ki gülümseme bir anda soldu. Kapıyı birinin çaldığını fark etmem biraz geç olmuştu ama "Gelin" sözcüğü sonunda çıkmıştı ağzımda. Kapıdan giren Pamir'in adamlarında Volkan'dı, ne kadar sert görünsede iyi biri olduğunu biliyordum ama gözlerinde olan nefret ateşini görmemek için kör olmak gerekirdi, eminim oda çok ağır şeyler yaşamıştır diye düşünürken Volkan:

-"Yenge rahatsız ettim sanırım ama Nisan Hanım ameliyattan çıktı haber vermemi söylemişti Pamir Abi'm."

+"Teşekkür ederim Volkan nerde şimdi o.."

Sözlerimi tamamlamadan Pamir uyanmıştı ve birden yataktan kalktı benide yavaşça kaldırdıktan sonra doğruca Nisan'ın olduğu Yoğun Bakım'ın önüne gittik. Onu canım arkasında gördüğüm an dizlerim tutmadı o güzel yüzü adeta solmuştu, hayatımın en kötü günlerinden birini yaşıyordum. Ya, ya ona birşey olursa o zaman ne yapardım ? daha ona birkez bile sarılamışken. Onu izlerken hemşirelerden biri yoğun bakımın perdelerini kapattı ve yoğun bakıma koşarak doktorlar giriyordu. "Neler oluyor!!?" Pamir kollarının arasına aldı ama dayanamadım son kalan gücümle koşarak yoğun bakımın kapısına vurmaya başladım....

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Selammmm ben geldim çatlak, sınavları boy boy ve depresyonda olan yazarınız :)

Evet değerli okurlarım benim aşk hayatım o kadar kötü gidiyor ki anlatamam. O yüzden bari Almila'nın ki iyi gitsin dedim. :D

Neyse canısılar yeni bölümü uzun tutmaya çalıştım umarım beğenirsiniz.

Ben kaçıyorum diğer bölüm ne zaman gelir inanın bilmiyorum. Ayrıca bu bölümü kalbi kıırık olan bütün okurlarıma itaf ediyorum.. Öpücüklendiniz :))

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Multimedya: Pamir ve Alimila :)
Bölüm Şarkısı: Pera- Sensiz ben :)

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡