Η κοκκινομαλλα

Να πεθάνω

Isabella's POV

"Είναι εκείνος... Το ορκίζομαι είναι εκείνος. Θα τον αναγνώριζα παντού. Είναι εκείνος... Ο Μάθιου. Ο Ματίας που φώναζα μικρή. Εκείνος εκείνος... Ο γιός του... Ο γιός εκείνου που με βίασε... Εκείνος είναι." Λέω στον ψυχολόγο μου τον κύριο Άρτσι ενώ πηγαίνω μπρος πίσω κλαίγοντας.

"Μπέλα... Ηρέμησε. Ηρέμησε. Πρέπει να είσαι ψύχραιμη. Πρέπει να είσαι ψύχραιμη." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.

"Δεν... Δεν μπορώ. Προσπαθώ... Προσπαθώ πολύ να είμαι δυνατή. Προσπαθώ να δείξω ότι είμαι χαρούμενη. Προσπαθώ να πνιγώ την Ροζαλία και να γίνω η Μπέλα. Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ... Δεν μπορώ. Ίσως να πρέπει... Να... Να φύγω από το σπίτι. Δεν θα κρεμάσω τον Ματίας... Θα του δώσω τα χρήματα. Απλά... Θα φύγω. Να πάω να μείνω κάπου αλλού." Του λέω κλαίγοντας ενώ κοντεύω να πάθω ξανά νευρικό κλονισμό.

"Ιζαμπέλα... Δεν πρέπει να φύγεις από το σπίτι. Ίσως τελικά... Να σου κάνει καλό το να ζήσεις με τον... Ματίας τέλος πάντων. Θα λειτουργήσει ιαματικά στην ψυχή σου. Θα συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου και όταν καταφέρεις να του πεις την αλήθεια θα δεις πως θα είσαι ακόμα καλύτερα. Θα μπορέσεις να αναρρώσεις." Μου λέει και τον κοιτάζω κλαίγοντας ενώ έχω λερωθεί και με μάσκαρα σε όλο μου το πρόσωπο.

"Δεν ξέρω. Δεν νιώθω καθόλου καλά. Νομίζω... Πώς θα πρέπει να μου αυξήσετε την δόση. Να αρχίσω να παίρνω ακόμα περισσότερα χάπια. Φοβάμαι... Ότι μπορεί να κάνω κακό στον εαυτό μου ή ακόμα χειρότερα σε κάποιον άλλο. Θέλω να ξεσπάσω. Θέλω να κλάψω." Του λέω κοιτάζοντας τον κλαίγοντας.

"Δεν θα πάρεις άλλα χάπια. Θα πάθεις τίποτα. Αν πρέπει να κλάψεις ή να τα σπάσεις όλα... Κάντο. Θα νιώσεις πολύ καλύτερα." Μου λέει και αφήνω ένα γελάκι.

"Την τελευταία φορά... Μπήκα ξανά στο νοσοκομείο επειδή έκανα χαρακίρι. Και στα δύο μου χέρια και ήμουν έτοιμη να κάνω και στον λεμό μου. Θα ήμουν νεκρή. Και δεν θέλω να πεθάνω." Του λέω και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

"Πήγαινε τώρα Μπέλα μου. Και ότι γίνει πάρε με τηλέφωνο." Μου λέει και γνέφω θετικά. Σηκώνομαι από την θέση μου και καθαρίζω το πρόσωπο μου από τη μάσκαρα.

"Ευχαριστώ πολύ κύριε Άρτσι. Θα τα πούμε σύντομα μάλλον." Του λέω προσπαθώντας να χαμογελάσω ξανά.

"Οπότε πεις εσύ. Είμαι πάντα εδώ για εσένα." Μου λέει και του χαμογελάω πίκρα.

"Ευχαριστώ. Και τώρα... Εγώ θα πρέπει να είμαι η Μπέλα ε? Ο χαρούμενος εαυτός μου ή μπορώ να είμαι η Ροζαλία?" Τον ρωτάω σχετικά ψύχραιμα.