Η κοκκινομαλλα

Ένας επισκέπτης

Kayla's POV

Πηγαίνω κρατώντας ένα ταψί κουλουράκια προς τους φρουρούς.

"Γεια σας κυρίοι φρουροί." Τους λέω και τους παρατηρώ.

Πάντα όλοι φοράνε μαύρο κουστούμι και στέκονται σοβαροί χωρίς να μιλάνε να γελάνε χωρίς να κάνουν καμία απολύτως κίνηση.

"Τι κάνετε?" Τους ρωτάω αλλά πάλι δεν μου μιλάνε αλλά με κοιτάζουν.

"Θέλετε κουλουράκι?" Τους ρωτάω και πάλι δεν μου μιλάνε.

Τότε αφήνω τα κουλουράκια σε ένα πεζούλι και τους κοιτάζω.

"Γεια!" Λέω καθώς κουνάω το χέρι μου μπροστά από το πρόσωπο τους αλλά πάλι δεν μου μιλάνε.

Τότε αρχίζω να τους ακουμπάω όμως πάλι δεν κάνουν κάτι.

Τότε σκαρφαλώνω πάνω στο πεζούλι για να πηδήξω πάνω τους όμως ένας από αυτούς με πιάνει από την μέση και με αφήνει στο πάτωμα.

"Ο! Είστε αληθινοί!" Φωνάζω ενθουσιασμένη και όλοι κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Γιατί δεν μου μιλάτε ποτέ?" Τους ρωτάω κοιτάζοντας τους με απορία όμως πάλι δεν μου απαντάνε.

"Θέλετε να παίξουμε μαζί? Η μαμά και ο Ματ μιλάνε στο δωμάτιο τους και η Σπεράντζα έχει ρεπό σήμερα. Βαριέμαι. Θέλω παρέα για να παίξω. Θέλετε να παίξουμε μαζί? Θα σας αφήσω να διαλέξετε ότι παιχνίδι θέλετε!" Τους ρωτάω όμως πάλι δεν μου μιλάνε.

Οοοο...

Δεν μου αρέσει που δεν μου μιλάνε...

Μήπως δεν καταλαβαίνουν αγγλικά?

"Ε! Θέλετε να παίξουμε?" Τους ρωτάω και στα ιταλικά αλλά πάλι δεν μου μιλάνε.

"Καλά. Θα πάω να παίξω με κάποια παιδάκια στην γειτονιά." Λέω καθώς πάω να φύγω αλλά με πιάνουν από την μέση και με βάζει να κάτσω πάλι πιο πέρα και στεναχωριέμαι.

Είναι άδικο.

"Ε! Σωματοφύλακες! Αφού δεν παίζουμε μαζί γιατί δεν μπορώ να πάω να παίξω με τα άλλα παιδάκια?" Τους ρωτάω με παράπονο.

"Γιατί δεν μας ρώτησες και δεν είναι σωστό να φεύγεις από το σπίτι χωρίς να ρωτήσεις." Ακούω την μαμά να μου λέει και γυρνάω και την κοιτάζω που έρχεται με τον Ματ.

"Αφού μιλούσατε. Και η Σπεράντζα δεν είναι εδώ... Ο κηπουρός με την μαγείρισσα κάνουν κάτι περίεργο στην αποθήκη και ακούγονται περίεργοι ήχοι... Ο σοφέρ κοιμάται... Οι σωματοφύλακες δεν μου μιλάνε... Οπότε δεν έχω με ποιον να παίξω. Και βαρέθηκα να παίζω μόνη μου." Τους λέω με παράπονο.