Πριν 5 χρόνια...
"Ρε αγάπη μου... Σταμάτα να κλαίς. Ηρέμησε." Μου λέει η Μόλι χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
"Είναι εδώ. Είναι εδώ εκείνος. Εκείνος είναι εδώ. Πες του να φύγει. Σε παρακαλώ. Πες του να φύγει." Της λέω κλαίγοντας και αφήνει μια ανάσα.
"Ιζαμπέλα μου... Ηρέμησε. Θα πάθεις τίποτα με τόσο κλάμα. Ηρέμησε σε παρακαλώ." Μου λέει λυπημένη και τότε σηκώνω το κεφάλι μου και την κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια.
"Κανείς δεν με πιστεύει. Αλλά αυτός είναι. Είμαι σίγουρη. Εσύ? Με πιστεύεις Μόλι?" Την ρωτάω και χαϊδεύει το μάγουλο μου.
"Φυσικά ψυχή μου. Αλλά πρέπει να ηρεμήσεις τώρα... Να ρίξουμε λίγο νερό στο πρόσωπο σου και να πάμε κάτω στην δεξίωση γιατί θα με κυνηγάει με την παντόφλα η μάνα μου αν δεν παρεβρέθω και σε αυτήν την δεξίωση." Μου λέει και γελάμε λιγάκι.
"Έλα αγάπη μου σηκώ. Και ότι είναι θα σε βοηθήσω εγώ. Τι σου είχα υποσχεθεί πέρσι? Θυμάσαι?" Με ρωτάει κοιτάζοντας με στα μάτια.
"Ότι αν ποτέ χρειαστώ κάτι θα είσαι δίπλα μου." Της λέω και χαμογελάει.
"Μπράβο Μπέλα μου. Άντε σηκώ τώρα και πάμε κάτω να δω και την αδελφή σου που ήρθε με αυτόν τον αμερικανικό αέρα... Κούκλα είναι. Παναγία μου." Μου λέει και γελάμε λιγάκι.
"Έχει αγόρι σου έχω πει. Και είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του." Της λέω καθώς μπαίνουμε μέσα στο μπάνιο της.
"Όλοι κάνουμε λάθη. Θα δεις που μια μέρα εγώ με την αδελφή σου θα παντρευτούμε. Δεν γίνεται είναι το άλλο μου μισό. Την αγαπώ." Λέει σαν χαζό ερωτευμένο που είναι.
"Εντάξει. Και μην ανησυχείς. Θα της πω και εγώ κάτι. Ίσως να είναι bisexual." Της λέω.
"Μακάρι. Γιατί σου το λέω. Εγώ αν δεν κάνω κάτι μαζί της θα πάω να πεθάνω. Θα χαρακωθω. Η ζωή μου δεν θα έχει νόημα πια." Λέει και στο τέλος με κοιτάζει καταλαβαίνοντας πως λέει λίγο βλακείες αφού μιλάει έτσι για έναν έρωτα μπροστά στην κολλητή της που την βίασαν.
"Βέβαια υπάρχουν και πιο σοβαρά προβλήματα σε αυτή την ζωή και για τα οποία δεν χρειάζεται ποτέ κανένας να δώσει τέλος στην ζωή του." Μου λέει και δαγκώνω τα χείλη μου για να μην αρχίσω να κλαίω πάλι σαν πεντάχρονο.
Αφού ρίξω νερό στο πρόσωπο μου και βαφτώ ξανά από την αρχή βρίσκω λίγο από την χαμένη μου αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και κατεβαίνω κάτω στην δεξίωση μαζί με την Μόλι.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Η κοκκινομαλλα
Юмор"Γαμώτο σου Ιζαμπέλα σταματά επιτέλους! Μου έχεις σπάσει τα νεύρα!" Φωνάζει ο Ματ και γυρνάω και τον κοιτάζω. "Ματ μην φωνάζεις γιατί ταράζεις τα τσάκρα σου." Του λέω και αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Τι έπαθε καλέ? Το βιβλίο περιλαμβ...