Η κοκκινομαλλα

Συγνώμη

Θυμάμαι όταν ήμουν εφτά χρονών είχα ανέβει πάνω σε ένα δέντρο αφού είχα την πεποίθηση πως αν πηδήξω δεν θα πέσω στο πάτωμα αλλά θα πετάξω γιατί τα ξαδέλφια μου μου είχαν πει πως είμαι υιοθετημένος αλλά δεν είχα στεναχωρεθει αφού η ξαδέλφη μου που μου έκανε λιγότερο bullying ή με ήθελε νεκρό... Μου είπε πως ήμουν ο μικρός αδελφός του Σούπερμαν και μπορούσα να πετάξω.

Τελικά όμως ανακάλυψα πως δεν ήμουν αδελφός του Σούπερμαν και το πως λειτουργεί η βαρύτητα έπεσα στο πάτωμα από τα τέσσερα μέτρα και έσπασα το δεξί μου πόδι τρία πλευρά τον καρπό του και τα μούτρα μου.

Όταν με πήγαν στο νοσοκομείο οι γονείς μου... Άρχισα να το παρατηρώ και μου δημιουργήθηκε μια απορία που ακόμα και τώρα που είμαι εικοσιέξι χρονών μαντραχαλος δεν μου έχει απαντηθεί.

Γιατί τα νοσοκομεία έχουν τόσο καταθλιπτικά χρώματα?

Εννοώ... Είναι γκρι λευκά...

Ο κόσμος που έρχεται εδώ υποφέρει βλέπει και τον χώρο και τον πιάνει κατάθλιψη.

Έχω να έρθω σε νοσοκομείο από τότε που ήμουν 15 και έπεσα από το μηχανάκι που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου αφού τους είχα πείσει πως επιτρέπεται να βγάλω κανονικό δίπλωμα από τα δεκατέσσερα.

Όμως τώρα... Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω.

Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω από κοντά της.

Είναι εκείνη.

Είναι η Ροζαλία.

Και τώρα... Είναι στα επείγοντα.

Γιατί όμως την έχουν εκεί?

Εννοώ... Απλά λιποθύμησε.

Δεν έπαθε κάτι άλλο.

Δεν γίνεται να έπαθε κάτι άλλο.

"Μάθιου μου..." Ακούω την μαμά μου να μου λέει και γυρνάω και την κοιτάζω.

"Συγνώμη." Μου λέει με δάκρυα στα μάτια και αμέσως γυρνάω και κοιτάζω το κενό για να μην κοιτάζω εκείνη και την λυπάμαι.

Όπως και να έχει είναι η μαμά μου.

Και ότι και να γίνει... Για κάποιο λόγο πάντα θα την αγαπάω.

Πόσο μισώ που δεν μπορώ να την μισήσω.

Ούτε εκείνη ούτε το τέρας πατέρα μου.

"Θα γίνει καλά... Θα δεις δεν πρέπει να έπαθε κάτι κακό. Απλά από το σοκ ίσως να της έπεσε η πίεση." Μου λέει και γυρνάω και την κοιτάζω.