Η κοκκινομαλλα

Ιδιαίτερη δική

Είμαστε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Πολύς κόσμος έχεις έρθει να παρακολουθήσει την δική.

Τόσος κόσμος που δεν χωράνε πλέον στην αίθουσα και πολύ απλά περιμένουν έξω από τα δικαστήρια.

Πριν λίγες μέρες έγινε και μια πορεία σε ολόκληρη την Αμερική και όχι μόνο για τα δικαιώματα των παιδιών και πριν εχθές έγινε για την καταπολέμηση φαινομένων σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμών...

Δεν το περίμενα όλο αυτό...

Πάντα... Για κάποιο λόγο... Κατηγορούσα τον εαυτό μου...

Θεωρούσα ότι εγώ έφταιγα για όλα όσα έγιναν...

Αλλά αυτό είναι λάθος...

Ποτέ δεν φταίει το θύμα...

Το θύμα δεν είναι ο θύτης για να ευθύνεται για ότι του έκαναν...

Εκείνος είναι εδώ...

Κάθεται στο ειδώλιο με το χέρι στο ευαγγέλιο...

Έτοιμος να ανακοινώσει αν είναι αθώος ή ένοχος...

"Ένοχος..." Ακούμε να φωνάζει και αμέσως στην αίθουσα αρχίζουν να ακούγονται φωνές.

"Ησυχία στο ακροατήριο!" Φωνάζει ο δικαστής ενώ κοπαναει το σφυρί του στην έδρα για να σταματήσουν τα μπινελικια του κόσμου και οι κατάρες.

"Είμαι ένοχος... Για την απαγωγή την σεξουαλική κακοποίηση και τον βιασμό της Ροζαλία Ιζαμπέλα Σμιθ!" Συνεχίζει να λέει εκείνος.

"Δικάστηκα και στην ιταλικά και καταδικάστηκα για την απαγωγή την κόρης μας και την σεξουαλική της παρενόχληση Κάιλι Νίλσον Σμιθ. Και είμαι ένοχος και για την δολοφονία την Μάργκαρετ Πάρσονς στην Γιούτα το 2016. Είμαι ένοχος για όλα." Λέει Εκείνος και με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω τον Ματίας δίπλα μου που έχει βουρκωσει.

Και στην προηγούμενη δική έτοιμος να κλάψει ήταν και θα είναι και για όλες.

Είναι πολύ δύσκολο αυτό για εκείνον.

Είναι ο πατέρας του που βίασε την παιδική του φίλη και σύντροφό του απήγαγε και παραλίγο να βιασει και την αδελφή του και σκότωσε μια δεκαεξάχρονη κοπέλα του.

Για όλους μας είναι ένα τέρας...

Αλλά για εκείνον όσο και να μην το θέλει... Είναι ο πατέρας του.

Και πάντα θα είναι.

Όσο και να μην το θέλει...

"Καθήστε κάτω κατηγορούμενε." Λέει ο πρόεδρος του Δικαστηρίου αλλά Εκείνος ανένδοτος συνεχίζει να κάθεται στο ειδώλιο.