Η κοκκινομαλλα

New friend?

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω λευκό.

Όλα λευκά...

Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι και βλέπω ένα μικρό παράθυρο και πολλά μηχανήματα.

Ναι... Είμαι πάλι σε νοσοκομείο.

Μισώ τα νοσοκομεία...

Είναι τόσο λευκά...

Τόσο μοναχικά...

Τόσο επικίνδυνα...

Δεν θέλω.

Δεν θέλω να είμαι εδώ.

"Ιζαμπέλα μου..." Ακούω την μαμά μου να με φωνάζει και γυρνάω και την κοιτάζω.

"Γεια σου μανούλα..." Της λέω και την παρατηρώ.

Είναι λυπημένη.

Πολύ λυπημένη.

Και εγώ φταίω σε αυτό.

Πάλι έσπασα.

Και την απογοήτευσα.

"Γιατί κορίτσι μου? Γιατί κοριτσάκι μου? Τι έγινε πάλι? Γιατί έσπασες πάλι?" Με ρωτάει και γυρνάω και κοιτάζω το κενό.

"Γιατί είμαι αδύναμη. Γι'αυτό. Αλλά μην ανησυχείς. Είμαι καλύτερα τώρα." Απαντάω και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Μήπως θέλεις να γυρίσεις σπίτι?" Με ρωτάει.

"Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη." Απαντάω.

"Εσύ με βρήκες?" Την ρωτάω νιώθοντας τύψεις.

"Ναι. Και δεν το αντέχω αυτό ξανά. Δεν μπορώ να το ζήσω ξανά αυτό. Είναι η έκτη φορά μέσα σε ένα χρόνο. Η εικοσιπέμπτη γενικά. Δεν το μπορώ άλλο αυτό Ιζαμπέλα. Δεν μπορώ." Μου λέει κλαίγοντας και νιώθω ακόμα χειρότερα.

"Καλύτερα να είχα πεθάνει εκείνη την μέρα. Να μην σας βασάνιζα και εγώ." Λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

"Ιζαμπέλα μου... Σε αγαπάω. Αλλά αυτό πρέπει να σταματήσει. Ίσως... Να χρειαστεί να πάρεις περισσότερα χάπια." Μου λέει και σηκώνομαι από το κρεβάτι και κάθομαι καλύτερα στην θέση μου και κοιτάζω τα χέρια μου.

Είναι γεμάτα γάζες...

"Πότε βγαίνω από το νοσοκομείο?" Την ρωτάω με κενή φωνή.

"Σήμερα. Πάω για το εξιτήριο σου."  Λέει η μαμά μου και σηκώνεται από την θέση της.

"Μαμά..." Την φωνάζω και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Ο μπαμπάς γιατί δεν ήρθε?" Την ρωτάω λυπημένη.

"Ήρθε... Σε είδε σε αυτή την κατάσταση και τώρα είναι μέσα και του μετράνε την πίεση." Μου απαντάει και νιώθω ακόμα πιο άσχημα.