Raindrops of Chance

Chapter 9

Tumango-tango naman ako at siya namang paglakad niya papasok. Hinatid ko pa ito ng tingin hanggang sa mawala ito sa aking paningin. Pagbaling ko sa gawi ni Gab ay papunta na pala ito sa akin.

Nang makita ko na siyang paparating ay ngumiti ako ng matamis dito, ngunit ang nakakapagtaka lamang ay hindi siya ngumiti sa akin, imbes ay umupo lamang ito sa aking tabi at nagkaiwas.

"Who is that? Are you okay?," I asked, I even held his hand with mine. Siya naman ay humarap sa akin at bahagyang tumingin halatang balisa ito.

"Huh? Ah yeah, how are you?," hindi niya sinagot ang aking unang tanong. Napatanag naman ako kaya't sumandal ulit ako sa kanyang dibdib.

"Am fine, kinausap ako ni Tita about us. She even made an apology in me, to tell you honestly a year after we broke up. Wala akong ni isang hinangad kundi ang tumawag si Tita sa akin para sabihin ang lahat ng ito. Ngunit ngayon ay naririnig ko sa kanya ito ng harap-harapan halatang pinagsisisihan niya ang kanyang ginagawa. May I asked if you even get your distance at your mom during those years?," tanong ko ng malumanay.

Nakakacurious kase dahil sa sinabi sa akin ni Tita, kahit pa ganoon ang ginawa niya sa amin. Dapat ay hindi siya nakakaranas ng ganoon, umiwas naman siya ngunit hinigit ko ang kanyang kamay kaya't nanatili siyang nakaharap sa akin.

"Don't be mad, okay? Yes I got a distance to her, not because she ruined our relationship but because I wanna a have some time to thinked, to be quietly free to realize what was her point. Tumagal din iyon ng ng ilang buwan, lumayo muna ako sa kanila. I travelled anywhere habang wala pa akong klase, I became wild and free that time. Please I am sorry," higpit niya ng hawak sa aking kamay. Umiling-iling naman ako atsaka hinaplos ang kanyang pisngi.

"Don't be sorry, okay. You just did what you thinked is right, what is important now you two is now okay," pampalubag-loob ko dito. I checked my watched, only realizing that it is now midnight.

Pagkatapos noon ay wala na muling nagsalita pa sa amin. Ilang oras din kaming nagtagal sa ganoong posisyon, minsan ay sinusulyapan ko siya na para bang may pinag-iisipan at halatang problema. Kapag naman tinatanong ko siya, sasabihin niya na wala lang iyon na okay lang siya. Kaya't hinahayaan ko na lamang, dahil alam ko na bukas ay sasabihin niya din sa akin ito.

Hinayaya ko na siya papasok dahil medyo malamig na. Pagkarating namin sa loob ay wala na palang gising kung hindi kaming dalawa na lamang. Even the maids, nakasara na din ang main door kaya't chineck muna namin ang lahat bago umakyat sa kaniyang silid. Dumaan muna kami sa isang guessing room para masilip ko kung tulog na ba sila Inay, pagkadating doon ay nakita ko na mahimbing na silang natutulog kaya't sinara ko ng marahan ang pinto.

He held my waist at sabay na kaming lumakad papunta sa kanyang silid. Pagkadating doon ay agad siyang dumeretso sa comfort room upang maligo kaya't sinulyapan ko ang bawat bagay dito sa kanyang silid. Maayos ang pagkakasalansan ng kanyang mga damit, ang bawat libro na nasa bookshelves ay naka-arrange according to their sizes. I even remove my leather slippers na pinahiram niya sa akin kanina para lamang maramdaman ang nakakakiliting hatid ng blanket sa floor.

Pagkatapos mag-ikot ay umupo na lamang ako. I took out my phone to my sling bag and checked if there's a message from anyone, but none. Humiga na lamang ako sa kanyang kama at tumingin sa kisame. Ilang minuto din iyon hanggang sa tumunog ang kanyang cellphone sa bed side table, tatawagin ko na siya para sabihin na may tumatawag, ngunit maigsi lamang ang ring tone kaya't malamang ay text lamang ito. Wala naman sigurong masama kung titingnan ko diba?

I pressed the home button near the screen at bumulaga ang litrato naming dalawa noong kami ay nasa Intramuros, kapwa kami masaya sa litratong iyo na waring matatag sa problemang darating sa aming buhay mag-asawa. Na hindi na ito mawawala pa, na pang-habang buhay ito.
At alam ko na nalalapit na ito. What caught my attention is the message he received a while ago.