Papatya'm, [YiZhan ✓]

15| ve dudaklarından öpüyorum.

Sevgilim lütfen gel artık.

Kokun siliniyor artık yatağımızdan; dudaklarının varlığını hissedemiyorum kalbimin üstünde.

Seni tekrar sarmak istiyorum fakat neredesin?! Yoksun, yoksun..

Ciğerlerime hava dolduğu her an; bir balon gibi patlayacak olmaktan korkmuyorum.

Ciğerlerim oksijen ile hayatta tutamıyor beni. Kokun olmayınca nefes almamın ne anlamı kalır ki?

Ciğerlerimin iflas ettiğini hissediyorum.

Onlar bile yakınıyor, isyan ediyor yokluğunda.

Bir şey gördüm rüyamda sevgilim; ve ben bunu atlatamıyorum.

Atlatmak istemiyorum da; sadece bunu başarmanı ve aramızda bir köprünün inşa edilmesini istiyorum tekrardan.

Dudaklarını okudum sevgilim.

Rüyamda birlikteydik yine; fakat sesin çıkmıyordu bu defa.

Bir şeyler mırıldanıyordun, ama duyamıyordum seni.

Bir zamanlar çok oynadığımız dudak okuma oyunu geldi aklıma.

"Sevgilim; kalem ve defter."

Uyumadan önce tam da baş ucuma koysam, sen de dökebilir misin bana olan özlemini o kanatlara?

En azından tuttuğun kalemin yazdığı satırlara değebilir mi gözlerim; ve böylelikle biraz olsun diner mi sensizliğe olan susuzluğum?

Evet dediğini kalbimde hissediyorum sevgilim.

Ve şunu da bilmeni istiyorum; şu anda yazdığım bu günlüğün boş kısımlarını doldurman için baş ucuma bırakıyor ve sıradaki yaprağı öpüyorum.

Kalktığım anda ilk işim, dolduracağın o yaprağı tekrar öpmek olacak.

Lütfen, benim için bir iz bırakır mısın oraya bir yerlere?

Seni seviyorum sevgilim; ve dudaklarından öpüyorum.

一Yibo'n.